حضرت امام حسین (علیه السلام) در کلام مقام معظم رهبری

پیغام خطا

Warning: Invalid argument supplied for foreach() در votingapi_votingapi_storage_select_votes() (خط 269 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Invalid argument supplied for foreach() در votingapi_votingapi_storage_select_votes() (خط 269 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Invalid argument supplied for foreach() در votingapi_votingapi_storage_select_votes() (خط 269 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Invalid argument supplied for foreach() در votingapi_votingapi_storage_select_votes() (خط 269 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Invalid argument supplied for foreach() در votingapi_votingapi_storage_select_votes() (خط 269 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_type' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_id' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_type' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_id' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_type' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_id' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_type' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).
Warning: Illegal string offset 'entity_id' در votingapi_set_votes() (خط 224 از /home/abdulazim/public_html/sites/all/modules/votingapi/votingapi.module).

rate

حضرت امام حسین (علیه السلام) در کلام مقام معظم رهبری

۱۳۹۶/۰۲/۰۶0 دیدگاه10699 مشاهده

معنویت امام حسین علیه السلام
شخصيت درخشان و بزرگوار امام حسين عليه السّلام دو وجهه دارد: يك وجهه، همان وجهه ى جهاد و شهادت و توفانى است كه در تاريخ به راه انداخته و همچنان هم اين توفان با همه ى بركاتى كه دارد، برپا خواهد بود؛ كه شما با آن آشنا هستيد. يك بعد ديگر، بعد معنوى و عرفانى است كه بخصوص در دعاى عرفه به شكل عجيبى نمايان است. ما مثل دعاى عرفه كمتر دعايى را داريم كه سوز و گداز و نظم عجيب و توسّل به ذيل عنايت حضرت حق متعال بر فانى ديدن خود در مقابل ذات مقدّس ربوبى در آن باشد؛ دعاى خيلى عجيبى است.
دعاى ديگرى مربوط به روز عرفه در صحيفه ى سجاديه هست، كه از فرزند اين بزرگوار است. من يك وقت اين دو دعا را با هم مقايسه مى كردم؛ اوّل دعاى امام حسين را مى خواندم، بعد دعاى صحيفه ى سجّاديه را. مكرّر به نظر من اين طور رسيده است كه دعاى حضرت سجّاد، مثل شرح دعاى عرفه است. آن، متن است؛ اين، شرح است. آن، اصل است؛ اين، فرع است. دعاى عرفه، دعاى عجيبى است. شما عين همين روحيه را در خطابى كه حضرت در مجمع بزرگان زمان خود - بزرگان اسلام و بازماندگان تابعين و امثال اينها - در منى ايراد كردند، مشاهده مى كنيد. ظاهراً هم متعلّق به همان سال آخر يا سال ديگرى است - من الان درست در ذهنم نيست - كه آن هم در تاريخ و در كتب حديث ثبت است.
به قضيه ى عاشورا و كربلا برمى گرديم. مى بينيم اين جا هم با اين كه ميدان حماسه و جنگ است، اما از لحظه ى اوّل تا لحظه ى آخرى كه نقل شده است كه حضرت صورت مباركش را روى خاكهاى گرم كربلا گذاشت و عرض كرد: «الهى رضاً بقضائك و تسليماً لأمرك»، با ذكر و تضرع و ياد و توسّل همراه است. از وقت خروج از مكه كه فرمود: «من كان فينا باذلاً مهجته موطناً على لقاءاللَّه نفسه فليرحل معنا»، با دعا و توسل و وعده ى لقاى الهى و همان روحيه ى دعاى عرفه شروع مى شود، تا گودال قتلگاه و «رضاً بقضائكِ» لحظه ى آخر. يعنى خود ماجراى عاشورا هم يك ماجراى عرفانى است. جنگ است، كشتن و كشته شدن است، حماسه است - و حماسه هاى عاشورا، فصل فوق العاده درخشانى است - اما وقتى شما به بافت اصلى اين حادثه ى حماسى نگاه مى كنيد، مى بينيد كه عرفان هست، معنويّت هست، تضرّع و روح دعاى عرفه هست. پس، آن وجه ديگر شخصيت امام حسين عليه السّلام هم بايد به عظمت اين وجه جهاد و شهادت و با همان اوج و عروج، مورد توجه قرار گيرد. ...

بيانات مقام معظم رهبری در ديدار با گروه كثيرى از پاسداران سپاه پاسداران انقلاب اسلامى به مناسبت روز پاسدار 13/09/1376

سه صفت برجسته از ابعاد وجودی اباعبداللَّه عليه السّلام
برجستگى وجود اباعبداللَّه عليه السّلام داراى ابعاد است كه هر كدام از اين ابعاد هم بحث و توضيح و تبيين فراوانى به دنبال دارد؛ ولى اگر دو، سه صفت برجسته را در ميان همه ى اين برجستگيها اسم بياوريم، يكى از آنها «اخلاص» است؛ يعنى رعايت كردن وظيفه ى خدايى و دخالت ندادن منافع شخصى و گروهى و انگيزه هاى مادّى در كار. صفت برجسته ى ديگر «اعتماد به خدا»ست. ظواهر حكم مى كرد كه اين شعله در صحراى كربلا خاموش خواهد شد. چطور اين را «فرزدقِ» شاعر مى ديد؛ اما امام حسين عليه السّلام نمى ديد؟! نصيحت كنندگانى كه از كوفه مى آمدند، مى ديدند؛ اما حسين بن على عليه السّلام كه عين اللَّه بود، نمى ديد و نمى فهميد؟! ظواهر همين بود؛ ولى اعتماد به خدا حكم مى كرد كه على رغم اين ظواهر، يقين كند كه حرف حق و سخن درست او غالب خواهد شد. اصل قضيه هم اين است كه نيّت و هدف انسان تحقّق پيدا كند. اگر هدف تحقّق پيدا كرد، براى انسانِ با اخلاص، شخصِ خود او كه مهم نيست.
يكى از بزرگان اهل سلوك و معرفت را ديدم در نامه اى نوشته است كه اگر فرض كنيم - به فرض محال - همه ى كارهايى كه نبىّ مكرّم اسلام صلّى اللَّه عليه وآله وسلّم انجام داد و هدفِ او بود كه آنها را انجام دهد، انجام مى گرفت، منتها به نام يك كس ديگر، آيا در آن صورت پيامبر اسلام ناراضى بود؟ آيا مى گفت كه چون به نام ديگرى است، نخواهم كرد؟ آيا اين گونه بود؟ يا نه؛ هدف اين است كه آن كارها انجام گيرد؛ به نام چه كسى انجام گيرد، مهم نيست. پس، هدف مهمّ است. «شخص» و «من» و «خود» براى انسانِ با اخلاص اهميتى ندارد. اخلاص را دارد، اعتماد به خدا را هم دارد. مى داند كه خداى متعال حتماً اين هدف را غالب خواهد كرد؛ چون فرموده است: «و انّ جندنا لهم الغالبون» خيلى از اين جنودى كه غالبند، در ميدان جهاد به خاك شهادت مى افتند و از بين مى روند؛ ليكن فرموده است: «و انّ جندنا لهم الغالبون»؛ درعين حال غلبه با آنهاست.
خصوصيت سوم، شناختن «موقع» است. امام حسين عليه السّلام در فهم «موقع» اشتباه نكرد. در قبل از حادثه ى كربلا، ده سال امامت و مسؤوليت با او بود. آن حضرت در مدينه مشغول كارهاى ديگرى بود و كار كربلايى نمى كرد؛ اما به مجرّد اين كه فرصت به او اجازه داد كه آن كار مهم را انجام دهد، فرصت را شناخت و آن را چسبيد؛ موقع را شناخت و آن را از دست نداد. اين سه خصوصيت، تعيين كننده است. در تمام ادوار نيز همين طور است؛ در انقلاب نيز همين گونه بود. امام ما هم كه مى بينيد اين قدر خداى متعال او را به مقام رفيع رساند - و رفعناه مكانا عليّا- و على رغم همه ى عوامل در سرتاسر دنياى مادّيت و استكبار كه مى خواستند او را محو كنند، به فراموشى دهند و كوچك كنند، او را حفظ و بزرگ كرد و ماندگار و جاودان نمود، علّت همين بود كه اين سه خصوصيت را داشت: اوّلاً با اخلاص بود و براى خود چيزى نمى خواست؛ ثانياً به خداى خود اعتماد داشت و مى دانست كه كار و هدف، تحقّق پيدا خواهد كرد - به بندگان خدا هم اعتماد داشت - ثالثاً زمان و «موقع» را از دست نداد. در لحظه ى لازم، اقدام لازم، صحبت لازم، اشاره ى لازم و حركت لازم را كرد.

بيانات مقام معظم رهبری در ديدار گروه كثيرى از پاسداران و بسيجيان به مناسبت ميلاد امام حسين(ع) و روز پاسدار 02/09/1377

صبر امام حسین علیه السلام، نجات اسلام
صبر امام حسين عليه الصّلاة والسّلام، اسلام را در طول تاريخ تا امروز بيمه كرده است. واقعاً اگر امام حسين عليه الصّلاةوالسّلام آن صبر تاريخى را در كربلا و قُبيل كربلا و مقدّماتِ حادثه ى عاشورا نمى كردند، بلاشك با گذشت يك قرن، حتّى از نام اسلام هم اثرى نمى ماند. اما امام حسين عليه الصّلاةوالسّلام به بركت صبر، دين را زنده كردند؛ اين صبرِ آسانى نبود. صبر فقط اين نيست كه انسان را زير شكنجه بيندازند يا فرزندان انسان را جلوِ انسان شكنجه كنند يا بكشند و انسان ايستادگى كند - البته اين مرحله ى مهمى از صبر است - اما از اين مهمتر اين است كه انسان را با وسوسه ها و اظهاراتى كه على الظّاهر ممكن است در نظر بعضى منطقى بيايد، از ادامه ى اين راه باز بدارند؛ همان كارى كه با امام حسين عليه الصّلاةوالسّلام مى كردند: آقا! شما كجا مى رويد؟ خود را در معرض خطر قرار مى دهيد؛ خانواده خود را در معرض خطر قرار مى دهيد؛ دشمن را جرى مى كنيد؛ دست آنها را به خون خود باز مى كنيد. هر كس رسيد، خواست امام حسين عليه الصّلاةوالسّلام را در مقابل اين محذور اخلاقى قرار دهد كه شما با اين اقدام خود، جان عدّه اى را به خطر مى اندازيد و دشمن را مسلّطتر مى كنيد و اينها را وادار مى كنيد تا به خون شما دست بيالايند. اين يك نقطه ى خيلى مهم و ترديدآور است. اين يك جنگ روشن و واضح نيست كه آدم بگويد من مى روم تا كشته شوم؛ نه، اين محاذير دنبالش هست. ممكن بود براى امام حسين عليه الصّلاةوالسّلام اين معنا مطرح باشد يا مطرح كنند كه آقا! شما اگر كشته شويد، شيعيان شما را در كوفه قتل عام مى كنند و پدر همه را در مى آورند؛ شما بايد زنده بمانيد و ملجأ باشيد. شما پسر پيغمبريد؛ با حفظ حيات خود، جان عدّه اى را حفظ كنيد. در مورد امام رضوان اللَّه عليه عيناً همين معنا تكرار شد.

بيانات مقام معظم رهبری در ديدار اعضاى مجلس خبرگان رهبرى 23/12/1380(راسخون)