باسمه تعالی
در ادامه مطالب جلسه قبل پیرامون تربیت فرزند و عدم انجام برخی از رفتارهای آسیب زا در برخورد با نوجوان ، یکی از مهمترین روش های تربیتی پرهیز از امر و نهی به نوجوان است، متاسفانه والدین به امر و نهی کردن به فرزندان عادت کرده اند که ترک کردن این عادت را باید تمرین کنند تا بتوانند ارتباط بهتری با فرزندان خود برقرار کنند .
یک اصل در تربیت وجود دارد و آن این است که فرزندان ما با رفتار ما تربیت می شوند نه با گفتار ما، برای اینکه بتوانیم با فرزندانمان ارتباط دوستانه برقرار کنیم ، باید برای گذراندن وقت با آنها برنامه ریزی کنیم ، برای تفریح و اوقات فراغت فرزندان زمان و وقت بگذاریم تا نتیجه مطلوب را دریافت کنیم .
برنامه ریزی برای خواب و استراحت از وظایف مهم والدین است که به زیست بیولوژیک فرزندان کمک
می کند و از دوران کودکی و نوجوانی در نظم بخشی به زندگی آنان مؤثر است .
یکی از آسیب های مهمی که ممکن است فرزندان دچار آن شوند ، لجبازی است که به علت اجبار کردن و فشار بیش از حد والدین در خصوص انجام برخی از امور به فرزندان وارد می کنند . لجبازی کودک و نوجوان در آینده منجر به بروز رفتارهای ناهنجار از سوی آنان در جامعه خواهد شد . برای آنکه فرزندانمان لجباز نشوند ، ابتدا باید خودمان لجباز نباشیم و محیط خانواده را پر تنش نکنیم ، چرا که محیط خانواده باید گرم و پرعاطفه و سرشار از آرامش باشد .
یکی از نیازهای اساسی فرزندان در خانواده امنیت روحی و روانی در خانواده است . فرصت رشد توانمندی را به فرزندانمان بدهیم و اجازه دهیم بچه ها بدون ترس با اختیار ، کارهایشان را انجام دهند و ما ناظر و راهنما باشیم . ایجاد ترس های کاذب نسبت به محیط اطراف مانند تاریکی و... موجب ایجاد اضطراب درونی در فرزندانمان می شود که این امر به مرور زمان در بزرگسالی منجر به تداوم ترس و عدم اعتماد به نفس می گردد .
ترساندن فرزندان از آخرت ، جزاء و خداوند در مورد ترک نماز و ... منجر به دوری فرزندان از خواندن نماز می شود .
ایجاد اضطراب از طریق طرد شدگی از سوی والدین به دلیل خطا و اشتباه کودک و نوجوان منجر به آسیب روحی و روانی در او شده و ضریب امنیت فرزند را کاهش می دهد .
عشق ورزیدن و محبت در سیره رفتاری و تربیتی اهل بیت بسیار مشهود است و وظیفه مادری و پدری حکم می کند که همواره با عشق ورزیدن و محبت ، احساس امنیت را در فرزندانمان ایجاد کنیم و به موقع در مورد عملکرد اشتباه فرزندمان تذکرهای لازم را با حفظ شخصیتش به او بدهیم .
قرارهای مادرانه و پدرانه و دوستی با فرزندان یکی از موانع اساسی در جلوگیری از گرایش فرزندان به ناهنجاریها در جامعه است . توجه به ناملایمات روحی فرزندمان مانند توجه به بیماری جسمی او بسیار حائز اهمیت است .
حفظ شخصیت فرزندانمان ابتداء بر عهده والدین است که متأسفانه در بسیاری از موارد رعایت نمی شود و به راحتی مسائل فرزندان با سایر اقوام درمیان گذاشته می شود و همین امر منجر به کاهش عزت نفس فرزند و فاصله گرفتن از والدین می گردد .
با فرزندانمان با صداقت برخورد کنیم ، صداقت نه به معنای اینکه هر آنچه هست گفته شود ، بلکه صداقت به معنای اینکه سخن درست گفته شود و درست به آن عمل شود و با حفظ چهارچوب موارد مهمی که لازم است فرزندمان در جریان قرارگیرد به او بازگو شود .
اصل عزت نفس یا همان خود ارزشمندی زمانی دچار نقص می شود که فرزندان خود را با دیگران مقایسه کنیم ؛ در این صورت به خود باوری و عزت نفس آنان آسیب زدیم .
به یاد داشته باشید اگر فرزند ما دارای عزت نفس بالا باشد به سمت نماز خواندن گرایش پیدا می کنند ، سعی کنید برای افزایش عزت نفس فرزندان از کلاس های خلاقیت کمک بگیرید .
