امام صادق علیه السلام فرمودند:
اَلْبَکّاؤُونَ خَمْسَةٌ: آدَمُ وَیَعْقُوبُ وَیُوسُفُ وَفاطِمَةُ بِنْتُ مُحَّمَدٍ صلىاللهعلیهوآله وَعَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ... فَبَکى عَلىُبْنُالْحُسَیْنِ علیهماالسلام عِشْرِینَ أَوْ أَرْبَعینَ سَنَةٍ؛
افراد زیاد گریه کن پنج نفر بودند: حضرت آدم، یعقوب، یوسف، فاطمه دختر رسول خدا صلى الله علیه وآله و امام سجاد علیه السلام ... که امام بیست یا چهل سال گریه کرد. بحار الانوار82 : 86 ح 33
امام صادق علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَمْشى مَشْیَةً کَأَنَّ عَلى رَأْسِهِ الطَّیْرُ لایَسْبِقُ یَمینُهُ شِمالَهُ.
امام سجاد علیه السلام چنان با آرامش راه مى رفت مثل این که بالا سرش پرنده اى قرار دارد [که نمى خواهد او حرکتش را متوجه شود و پرواز کند ]دست راست او جلوتر از دست چپش نمى رفت. مشکاة الانوار، 227
امام باقر علیه السلام فرمودند:
قالَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام مَرِضْتُ مَرَضا شَدیدا فَقالَ لى أَبى علیه السلام : ما تَشْتَهى؟ فَقُلْتُ: أَشْتَهى أَنْ أَکوُنَ مِمَّن لا أَقْتَرِحُ عَلَى اللّهِ رَبّى ما یُدَبِّرُهُ لى، فَقالَلى: أَحْسَنْتَ ضاهَیْتَ اِبراهیمَ الْخَلیلَ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیْهِ حَیْثُ قالَ جَبْرَئیلُ علیه السلام : هَلْ مِن حاجَةٍ؟ فقالَ: لااَقْتَرِحُ عَلى رَبّى، بَلْ حَسْبِىَ اللّهُ وَنِعْمَ الْوَکیلُ.
امام على بن الحسین علیهماالسلام فرمودند: من به بیمارى شدیدى مبتلا شدم. پدرم به من فرمودند: چه میل دارى؟ گفتم: میل دارم از کسانى باشم که در مورد چیزى که خدا برایم اندیشیده، پیشنهادى نداشته باشم. (یعنى: راضى و خشنودم به آنچه را که خدا برایم پیش آورد) پدرم فرمودند: آفرین بر تو که شبیه ابراهیم خلیل علیه السلام هستى که وقتى جبرئیل به او گفت: آیا حاجتى دارى (هنگامى که مى خواستند او را در آتش بیندازند) فرمود: پیشنهادى به پروردگارم نمى کنم، او بهترین وکیل است و مرا کفایت مى کند.
بحارالانوار، ج 46، ص 67
امام صادق علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَقُولُ: اِنّى لاَُحِبُّ أنْ اُداوِمَ عَلَى الْعَمَلِ وَ اِنْ قَلَّ.
امام على بن الحسین علیهماالسلام مى فرمودند: من دوست دارم که بر کار مداومت داشته باشم اگر چه کم باشد.
وسائل الشیعة، ج 1، ص 70
امام صادق علیه السلام فرمودند:
امام سجاد علیه السلام قبل از این که صدقه را به فقیر بدهند مىبوسیدند، از امام سؤال شد، حکمت این کار شما چیست؟ حضرت فرمودند:
لَسْتُ اُقَبِّلُ یَدَ السائِلِ اِنّما اُقَبِّلُ یَدَ رَبّى، اِنَّها تَقَعُ فى یَدِ رَبّى قَبْلَ أَنْ تَقَعَ فى یَدِ السائِلِ…
من دست پروردگارم را مى بوسم نه دست فقیر را، زیرا صدقه قبل از این که به دست فقیر برسد در دست خدا قرار مى گیرد. بحارالانوار، ج 46، ص 74
امام صادق علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام لایُسافِرُ اِلاّ مَعَ رُفْقَةٍ لایَعْرِفُونَهُ وَ یَشْتَرِطُ عَلَیْهِمْ أَنْ یَکُونَ مِنْ خَدَمِ الرُّفْقَةِ فیما یَحْتاجُونَ اِلَیْهِ.
امام سجاد علیه السلام جز با کاروانى که او را نشناسند، مسافرت نمى کرد و با آنان شرط مى کرد که از خدمتگزاران کاروان در نیازمندى هاى آنان باشد. بحارالانوار، ج 46، ص 69
امام صادق علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام اِذا کانَ الْیَوْمُ الَّذى یَصُومُ فیهِ، یَأْمُرُ بِشاةٍ فَتُذْبَحُ وَ تُقْطَعُ أَعْضاؤُهُ وَ تُطْبَخُ، وَ اِذا کانَ عِنْدَ الْمَساءِ أَکَبَّ عَلَى الْقُدُورِ حَتّى یَجِدَ ریحَ الْمَرَقِ وَ هُوَ صائِمٌ، ثُمَّ یَقُولُ: هاتُواالْقُصاعَ اِغْرِفُوا لاِلِ فُلانٍ، وَ اغْرِفِوا لاِلِ فُلانٍ حَتّى یَأْتِىَ عَلى آخِرِ الْقُدُورِ، ثُمَّ یُـؤْتى بِخُبْزٍ وَ تَمْرٍ فَیَکُونُ ذلِکَ عِشـاءُهُ.
روزى که امام سجاد علیه السلام روزه مى گرفت دستور مى داد گوسفندى تهیه و ذبح شود و تکه شود و پخته شود هنگامى که شب مى شد سر خود را بالاى دیگها خم مىکرد تا بوى آبگوشت را با دهان روزه بچشد و بعد از چشیدن مى فرمودند: کاسه ها را بیاورید براى فلان خاندان و فلانى پر کنید تا اینکه به آخرین دیگها مى رسید، نان و خرما آورده مى شد، پس این شامش مى شد.
بحار، ج 46، ص 71؛ من لا یحضره الفقیه 90، ح 1955
امام صادق علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَصِلُ ما بَیْنَ شَعْبانَ وَ رَمَضانَ وَ یَقُولُ: صَوْمُ شَهْرَیْنِ مُتَتابِعَیْنِ تَوْبَةٌ مِنَ اللّهِ.
امام سجاد علیه السلام روزه ماه شعبان و رمضان را به همدیگر وصل مى کرد و مى فرمودند: روزه دو ماه پشت سر هم موجب پذیرش توبه از طرف خداست. کافى، ج 4، ص 92، ح 3
امام صادق علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام اِذا کانَ شَهْرُ رَمَضانَ لَمْ یَتَکَلَّمْ اِلاّ بِالدُّعاءِ وَالتَّسْبیحِ وَالاِْسْتِغْفارِ وَالتَّکْبیرِ فَاِذا أَفْطَرَ قالَ علیه السلام: اَللّهُمَّ اِنْ شِئْتَ أَنْ تَفْعَلَ فَعَلْتَ.
امام سجاد علیه السلام در ماه مبارک رمضان جز به دعا و تسبیح و استغفار و تکبیر لب نمى گشود و سخن نمى گفت، هنگامى که افطار مى کرد مى فرمودند: معبودا! هرکارى را خواسته باشى انجام دهى انجام خواهى داد.
کافى، ج 4 ، ص 88، ح 8
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنَّ عَلىَّ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام کانَ اِذا فاتَهُ شَىءٌ مِنَ اللَّیْلِ قَضاهُ بِالنَّهارِ وَ اِنْ فاتَـهُ شَىءٌ مِنَ الْیَومِ قَضاهُ مِنَالْغَدِ أوْ فِىالْجُمُعَةِ أَوْ فِىالشَّـهْرِ، وَ کانَ اِذا اجْتَمَعَتْ عَلَیْهِ الاَْشْیاءُ قَضاها فى شَعْبانَ حَتّى یَکْمُلَ لَهُ عَمَلُ السَّنَةِ کُلُّها کامِلَةً.
امام على بن الحسین علیهماالسلام هنگامى که نمازهاى مستحب شبانه از او فوت مى شد آن را روز قضا مى کرد و اگر از نمازهاى مستحبى روز فوت مى شد فرداى آن روز یا جمعه آینده یا ماه بعد آن را قضا مى کرد و اگر نمازهاى مستحبى فوت شده جمع مى شد در ماه شعبان قضا مى کرد تا اینکه تمام نمازهاى مستحبى سال کامل شود. وسائل الشیعة، ج 3، ص 201
امام باقر علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام یُصَلّى فِىالْیَوْمِ وَاللَّیْلَةِ اَلْفَ رَکْعَةٍ وَ کانَتِ الرّیحُ تَمیلُهُ بِمَنْزِلَةِ السُّنْبُلَةِ، وَکانَتْ لَهُ خَمْسَمِأَةَ نَخْلَةٍ، فَکانَ یُصَلّى عِنْدَ کُلِّ نَخْلَةٍ رَکْعَتَیْنِ، وَ کانَ اِذا قامَ فى صَلاتِهِ غَشِىَ لَوْنَهُ لَوْنٌ آخَرٌ، و کانَ قیامُهُ فى صَلاتِهِ قِیامَ الْعَبْدِ الذَّلیلِ بَیْنَ یَدَىِ الْمَلِکِ الْجَلیلِ، کانَ أَعْضائُهُ تَرْتَعِدُ مِنْ خَشْیَةِ اللّهِ وَ کانَ یُصَلّى صَلاةَ مُوَدِّعٍ یَرى أَنَّهُ لایُصَلّى بَعْدَها أَبَدا.
امام سجاد علیه السلام شبانه روز هزار رکعت نماز مى خواند و باد همانند سنبلى او را حرکت مى داد و او داراى پانصد نخل بود، که کنار هر کدام دو رکعت نماز مى خواند، و هنگامى که به نماز مى ایستاد رنگ به رنگ مى شد و ایستادنش در نماز همانند ایستادن بنده در مقابل پادشاه بزرگ بود، بدن او از خوف خدا مى لرزید، و همانند کسى که با نماز وداع مى کند و فکر مى کند آخرین نماز اوست و دیگر هیچ وقت نماز نخواهد خواند نماز مى گزارد.
بحارالانوار، ج 46، ص 79
امام صادق علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُبْنُالْحُسَیْنِ علیهماالسلام یَلْبِسُ الصُّوفَ وَأغْلَظَ ثیابِهِ اِذا قامَ اِلَى الصَّلاةِ، وَ کانَ علیه السلام اِذا صَلّى یَبْرِزُ اِلى مَوْضِعٍ خَشِنٍ فَیُصَلّى فیهِ وَیَسْجُدُ عَلَى الاَْرْضِ.
امام سجاد علیه السلام هنگام نماز لباس پشمى خشن مى پوشید و در مکان زبر و سخت به نماز مى ایستاد و بر زمین سجده مى کرد. بحارالانوار، ج 46، ص 108
امام باقر علیه السلام فرمودند:
کانَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنُ علیهماالسلام یُصَلّى فِىالْیَوْمِ وَاللَّیْلَةِ أَلْفَ رَکْعَةٍ کَما کانَ یَفْعَلُ أَمیرُالْمُؤْمِنینَ علیه السلام.
امام على بن الحسین علیهماالسلام شبانه روز هزار رکعت نماز مى خواند، همان طور که امیرمؤمنان هم چنـین مى کردند.
بحارالانوار، ج 46، ص 61
امام باقر علیه السلام فرمودند:
اِنَّ أَبى عَلىَّ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام ما ذَکَرَ اللّهَ عَزَّوَجَلَّ نِعْمَةً اِلاّ سَجَدَ، وَ لا قَرَأَ آیَةً مِنْ کِتابِ اللّهِ عَزَّوَجَلَّ فیها سُجُودٌ اِلاّ سَجَدَ وَ لا دَفَعَ اللّهُ عَزَّوَجَلَّ عَنْهُ سُوءً یَخْشاهُ أَوْ کَیْدَ کائِدٍ اِلاّ سَجَدَ وَ لا فَرَغَ مِنْ صَلاةٍ مَفْرُوضَةٍ اِلاّ سَجَدَ، وَ لا وُفِّقَ لاِِصْلاحٍ بَیْنَ اثْنَیْنِ اِلاّ سَجَدَ وَ کانَ أَثَرُ السُجُودِ فى جَمیعِ مَواضِعِ سُجُودِهِ، فَسُمِّىَ السَّجّادُ لِذلِکَ.
پدرم على بن الحسین علیهماالسلام هیچ گاه نعمتى را یاد نمى کرد جز این که سجده شکر انجام مى داد، و آیهاى از کتاب خدا را نمى خواند که داراى سجده بود مگر اینکه سجده مى کرد، و هرگاه خداوند، مکر حیله گرى یا خطرى را از او بر طرف مى کرد سجده شکر به جا مى آورد و هر وقت از نماز فارغ مىشد سجده مى کرد و زمانى که موفق مى شد بین دو نفر اصلاح کند سجده مى کرد و طورى بود که اثر سجده در تمام اعضاى هفتگانه سجده او نمایان بود از این جهت او «سجّاد» نامیده شد. بحارالانوار، ج 46، ح 6
امام صادق علیه السلام فرمودند:
إنَّ عَلىَ بْنَ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام کانَ أَحْسَنَ النّاسِ صَوْتا بِالْقُرآنِ وَکانَ یَرْفَعُ صَوْتَهُ حَتّى یَسْمَعَهُ أَهلُالدّارِ.
امام على بن الحسین علیهماالسلام خوش صداترین فرد در قرائت قرآن بود و صداى قرآن خواندنش را بلند مى کرد تا اهل خانه بشنوند و بهرهمند گردند. وسائل الشیعه، ج 4، ص 858
امام صادق علیه السلام فرمودند:
اِنَّ زَیْنَ الْعابِدینَ بَکى عَلى أَبیهِ أَرْبَعینَ سَنَةً، صائِما نَهارَهُ، قائِما لَیْلَهُ، فَاِذا حَضَرَ الاِْفْطارُ جاءَ غُلامُهُ بِطَعامِهِ وَشَرابِهِ فَیَضَعُهُ بَیْنَ یَدَیْهِ فَیَقُولُ: کُلْ یا مَوْلاىَ، فَیَقُولُ علیه السلام: قُتِلَ ابْنُرَسُولِاللّهِ علیه السلام جائِعا، قُتِلَ ابْنُرَسُولِاللّه علیه السلام عَطْشانا، فَلایَزالُ یُکَرِّرُ ذلِکَ وَیَبْکى حَتّى یَبِلَّ طَعامُهُ بِدُمُوعِهِ، وَیَمْزِجُ شَرابُهُ بِدُمُوعِهِ فَلَمْ یَزَلْ کَذلِکَ حَتّى لَحِقَ بِاللّهِ عَزِّوَجَلَّ.
امام زین العابدین علیه السلام چهل سال براى پدر بزرگوارش گریه کرد، در حالى که روزش، روزه دار بود و شبش، شبزنده دارى مى کرد، هنگامى که وقت افطار مى شد غلامش غذا و نوشیدنى براى او مى آورد و جلویش مى گذاشت و عرض می کرد: بخورید، امام علیه السلام مى فرمودند: فرزند رسول خدا علیه السلام گرسنه و تشنه شهید شد. این جمله را تکرار مى کرد و گریه سر مى داد تا اینکه آب و غذایش با اشک چشمش مخلوط مى شد. او همواره چنین بود تا اینکه به جوار رحمت حق شتافت. وسائل الشیعة، 2 ، 923
امام باقر علیه السلام فرمودند:
لَمّا ماتَ عَلىُّ بْنُ الْحُسَیْنِ علیهماالسلام کانَتْ ناقَةٌ لَهُ فِىالرَّعْىِ جاءَتْ حتَّى ضَرَبَتْ بِجِّرانِها عَلَى الْقَبْرِ وَتَمَرَّغَتْ عَلَیْهِ وَإِنَّ أَبى کانَ یَحِّجُ عَلَیها وَما قَرَعَها قَرْعَةً قَطُّ.
وقتى که امام سجاد علیه السلام به شهادت رسید، شترى داشت که در چراگاه بود. از آنجا آمد و سر و گردنش را به قبر امام زد و به خاک غلطید. پدر بزرگوارم سوار بر آن مىشد و حجّ انجام مى داد و هرگز به آن حیوان ضربهاى نزد.
بحارالانوار 27: 168 ح 16
به امام سجاد علیه السلام گفته شد: شما برترین مردمید ولى با مادرتان در یک کاسه غذا نمىخورید با این که او چنین مىخواهد. حضرت فرمودند:
أَکْرَهُ أَنْ تَسْبِقَ یَدى اِلى ما سَبَقَتْ اِلَیْهِ عَیْنُها فَأکَونَ عاقّا لَها فَکانَ بَعْدَ ذلِکَ یُغَطّى الْغَضَارَةَ بِطَبَقٍ وَیُدْخِلُ یَدَهُ مِنْ تَحْتِ الطَّبَقِ وَیَأْکُلُ.
من دوست ندارم دستانم به طرف چیزى دراز شود که قبلش چشم مادرم به آن افتاده است و من عاقّ او شوم. پس از این امام با طبقى روى کاسه سفالى را مى پوشاند و دستش را زیر طبق مى برد و غذا مى خورد.
بحارالانوار، ج 46، ص 93 و بلاغة الامام على بنالحسین علیهماالسلام ص214 باب سوم کلمات قصار
عبداللّه بن مسکان مى گوید: از امام باقر علیه السلام شنیدم که مى فرمودند:
اِنَّ أَبى کَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ نَظَرَ اِلى رَجُلٍ وَ مَعَهُ اِبْنُهُ، وِالاِْبْنُ مُتَّکٍ عَلى ذِراعِ الْعَبْدِ. قالَ علیه السلام: فَما کَلَّمَهُ عَلىُّ بْنُ الْحُسَـیْنِ علیهماالسلام مَقْتا لَهُ حَتّى فارَقَ الدُّنْیا.
پدرم نگاهش افتاد به مردى که پسرش همراهش بود و بر بازوى پدر تکیه کرده بود. تا وقتى که پدرم زنده بود بخاطر بى ادبى پسر، با او صحبت نکردند. مشکاة الانوار، ص 165
امام سجاد علیه السلام هنگامى که طالب علمی خدمتشان مىرسید، مىفرمودند:
مَرْحَبا بِوَصیَّةِ رَسُولِ اللّهِ صَلَّىاللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ. ثُمَّ یَقُولُ: اِنَّ طالِبَ الْعِلْمِ اِذا خَرَجَ مِنْ مَنْزِلِهِ لَمْ یَضَعْ رِجْلَهُ عَلى رَطْبٍ وَلا یابِسٍ مِنَ الاَْرْضِ اِلاّ سَبَّحَتْ لَهُ اِلَى الاَْرَضینَ السّابِعَةِ.
آفرین بر وصیّت رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله. سپس مى فرمودند: هنگامى که طالب علم از منزلش خارج مى شود پایش را روى هیچ تر و خشکى از زمین نمى گذارد مگر این که زمین تا طبقه هفتم بر او تسبیح مى گوید.
بحارالانوار، ج 1، ص 168، ح 16
