مدتی است که دانشمندان با توجه داده‌های فضاپیمای کاسینی حدس می‌زنند زیر... 
مدتی است که دانشمندان با توجه داده‌های فضاپیمای کاسینی حدس می‌زنند زیر پوسته‌ی یخی تیتان، قمر زحل، اقیانوسی از آب و آمونیاک جریان دارد. مخلوط آب و آمونیاک توضیح خوبی برای مقدار متان است که در جوّ ضخیم این قمر یافت شده است. تحقیقات بیشتر گروهی از دانشگاه استنفورد نشان می‌دهد که لایه‌ی یخی تیتان دو برابر ضخیم‌تر و ناهموارتر و از آن چیزی است که پیش از این تصور می‌شد و این لایه ساختار درونی پیچیده‌تر و تأثیرات بیشتری بر گرمای این قمر دارد و در استوا ضخیم‌تر از قطب‌ها است.
از سوی دیگر با توجه به رفتار تیتان و تغییر شکلش در طول دوره‌ی مداری‌اش به نظر می‌رسید اقیانوس مایع که لابه‌لای پوسته‌ی یخی و هسته‌ی سنگی تیتان قرار دارد ضخامتی در حدود ۱۰۰ کیلومتر دارد. این تغییر شکل از آن‌جایی ناشی می‌شود که تیتان در گردش ۱۶ روزه‌ی خود به دور زحل تحت‌تأثیر شدید گرانش این سیاره قرار دارد و این گرانش بعضی بخش‌های تیتان را بیشتر به سوی خود می‌کشد. در نتیجه قطب‌های تیتان نسبت به استوای این قمر مسطح‌ترند و به مرور تغییر شکل می‌یابند. در همین حین واپاشی مواد رادیواکتیو هسته همراه با این تأثیرات کشندی گرمای لازم برای مایع نگه‌داشتن اقیانوس را فراهم می‌کنند.
هوارد زبکر Howard Zebker، پروفسور ژئوفیزیک و مدیر این گروه پژوهشی می‌گوید: «تصاویری که ما دریافت و تحلیل کرده‌ایم نشان می‌دهد که هسته‌ی یخی-سنگی تیتان شعاعی بیشتر از ۲۰۰۰ کیلومتر دارد. اقیانوس ۲۲۵-۳۰۰ کیلومتر و پوسته‌ی یخی ۲۰۰ کیلومتر ضخامت دارند». این تفاوت در ضخامت لایه‌های گوناگون تیتان بیانگر این موضوع است که گرمای ناشی از واپاشی مواد رادیواکتیو تأپیر کم‌تری نسبت به نیروهای کشندی زحل بر گرمای تیتان دارد. چرا که لایه‌ی نازک‌تر یخ در قطب‌ها به معنای آب مایع بیشتر زیر سطح است، مایعی چگال‌تر که بیشتر تحت‌تأثیر گرانش زحل است.
-منبع:canot.ir