(انظر) عنوان ۷۰ «التجسّس».

۴۱۶۵

النَّهيُ عَنِ اتِّخاذِ الحاجِبِ

۲۲۷۸۶.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ مِن كِتابِهِ إلى قُثَمَ بنِ العَبّاسِ. و هُو ع ) : و لا يَكُن لَكَ إلَى النّاسِ سَفيرٌ إلاّ لِسانَكَ. و لا حاجِبٌ إلاّ وَجهَكَ. و لا تَحجُبَنَّ ذا حاجَةٍ عَن لِقائكَ بِها ؛ فإنّها إن ذِيدَت عَن أبوابِكَ في أوَّلِ وِرْدِها لَم تُحمَدْ فيما بَعدُ على قَضائها.^۱

۴۱۶۵

نهى از گماشتن حاجب

۲۲۷۸۶.امام على عليه السلام ( ـ در نامه خود به قثم بن عباس، كارگزار حضرت در مكّ ) نوشت : سفير ميان تو و مردم كسى جز زبانت نباشد و حاجبى جز چهره ات. هيچ حاجتمندى را از ديدار با خود باز ندار؛ زيرا اگر در همان ابتدا كه براى مطرح كردن حاجت و مشكل خود پيش تو مى آيد از درگاه تو رانده شد، هر چند بعداً مشكل او را برطرف سازى ديگر مورد ستايش و تقدير قرار نخواهى گرفت.

1.نهج البلاغة : الكتاب ۶۷.