۳۹۳۵

مَعنَى التَّعرُّبِ بَعدَ الهِجرَةِ

۲۱۱۰۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ في الخُطبَةِ القاصِعَةِ ـ ) : و اعلَموا أنّكُم صِرتُم بَعدَ الهِجرَةِ أعرابا. و بَعدَ المُوالاةِ أحزابا. ما تَتَعلَّقُون مِن الإسلامِ إلاّ باسمِهِ، و لا تَعرِفُونَ مِن الإيمانِ إلاّ رَسمَهُ. تَقولونَ : النّارَ و لا العارَ ! كأنّكُم تُريدونَ أن تُكفِئوا الإسلامَ على وَجهِهِ انتِهاكا لِحَريمِهِ. و نَقضا لمِيثاقِهِ....^۱

۳۹۳۵

معناى تعرّب بعد از هجرت^۲

۲۱۱۰۹.امام على عليه السلام ( ـ در خطبه قاصعه ـ ) فرمود : بدانيد كه شما پس از هجرت، باديه نشين شده ايد و پس از دوستى و همبستگى، گروه گروه گشته ايد و از اسلام تنها به نام آن چسبيده ايد و از ايمان فقط ظاهرش را مى شناسيد. مى گوييد: [رفتن به] آتش آرى، اما [پذيرفتن] ننگ نَه! گويى مى خواهيد اسلام را با دريدن پرده حرمتِ آن و شكستن عهد و پيمانش... وارونه كنيد.

1.نهج البلاغة : الخطبة ۱۹۲.

2.تعرّب بعد از هجرت در صدر اسلام نسبت به كسانى بوده است كه از مكّه و ديگر آبادى هاى كفر نشين به مدينه و مركز اسلام هجرت كرده بودند. برگشتن آنها يا مسلمانان ديگر به بلاد كفر را تعرّب بعد از هجرت مى گفتند، كه يكى از گناهان كبيره و به منزله ارتداد بود. ولى در ساير اعصار ائمّه عليهم السلام و در دوران غيبت. تعرّب اين است كه مسلمانى در سرزمين كفر بوده و در آنجا از اظهار اسلام و آموختن احكام ممنوع و معذور باشد؛ اقامت او در چنين سرزمينى از گناهان كبيره است. برخى علما تعرّب را تعميم داده و حتى شامل كسى دانسته اند كه مشغول تحصيل علمى شود و سپس آن را ترك كند (نقل به از پاورقى اصول كافى: ج ۳) ـ م.