۲۰۹۹۵.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :يَقولُ الرّجُلُ : جاهَدتُ و لَم يُجاهِدْ، إنّما الجِهادُ اجتِنابُ المَحارِمِ و مُجاهَدَةُ العَدُوِّ. و قَد يُقاتِلُ أقوامٌ فيُحسِنونَ القِتالَ و لا يُريدونَ إلاّ الذِّكرَ و الأجرَ. و إنّ الرّجُلَ لَيُقاتِلُ بطَبعِهِ مِن الشَّجاعَةِ فيَحمي مَن يَعرِفُ و مَن لا يَعرِفُ. و يَجبُنُ بطَبيعَتِهِ مِن الجُبنِ فيُسلِمُ أباهُ و اُمَّهُ إلَى العَدُوِّ. و إنّما القَتلُ۱ حَتفٌ مِن الحُتوفِ. و كُلُّ امرئٍ على ما قاتَلَ علَيهِ. و إنّ الكَلبَ لَيُقاتِلُ دُونَ أهلِهِ.۲
۳۹۲۲
ثَوابُ نِيَّةِ الخَيرِ
۲۰۹۹۶.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله ( ـ في رَجعَتِهِ مِن غَزوَةِ تَبوكٍ ـ ) : إنّ أقواما خَلفَنا بالمَدينَةِ ما سَلَكنا شِعبا و لا وادِيا إلاّ وَ هُم مَعَنا. حَبَسَهُمُ العُذرُ.۳
۲۰۹۹۵.امام على عليه السلام :مرد مى گويد: جهاد كردم، در صورتى كه جهاد نكرده است. جهاد در حقيقت دورى كردن از حرام ها و مبارزه با دشمن است. عدّه اى مى جنگند و خوب هم مى جنگند، امّا هدفى جز نام آورى و مزد ندارند و [گاه ]مرد چون طبعاً شجاع است مى جنگد و از آشنا و بيگانه دفاع مى كند و [گاه] چون طبعاً ترسوست، نمى جنگد و پدر و مادرش را تسليم دشمن مى كند. كشته شدن در حقيقت يك نوع مرگ است و هر انسانى به انگيزه اى مى جنگد. سگ هم براى دفاع از خانواده اش مى جنگد.
۳۹۲۲
پاداش نيّت خوب
۲۰۹۹۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ( ـ در هنگام بازگشت از جنگ تبوك ـ ) فرمود : هستند افرادى در مدينه كه با ما نيامدند، اما هيچ درّه و وادى اى را نپيموديم مگر اينكه آنها هم با ما بودند، عذر (بيمارى) آنها را [در مدينه] نگه داشت.۴
1.في المصدر : «المثال» بدل «القتل»، و الصواب ما أثبتناه كما في مستدرك الوسائل : ۱۱ / ۱۸ / ۱۲۳۱۵ نقلاً عن المصدر.
2.الغارات : ۲ / ۵۰۳.
3.رَواهُ البُخاريُّ و أبو داوودَ. و لَفظُهُ : إنَّ النَّبيَّ صلى الله عليه و آله قالَ : لَقد تَرَكتُم بالمَدينَةِ أقواما ما سِرتُم مَسِيرا و لا أنفَقتُم مِن نَفَقَةٍ و لا قَطَعتُم مِن وادٍ إلاّ و هُم مَعَكُم. قالُوا : يا رسولَ اللّه ِ : و كَيفَ يَكونونَ مَعَنا و هُم بالمَدينَةِ ؟ ! قالَ : حَبَسَهُمُ المَرَضُ. (الترغيب و الترهيب : ۱ / ۵۷ / ۱۸).
4.اين حديث را بخارى و أبو داوود روايت كرده اند و عبارتش چنين است: پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود: شما در مدينه افرادى را به جا گذاشتيد كه هيچ راهى را نرفتيد و هيچ انفاقى نكرديد و هيچ وادى اى را نپيموديد مگر اينكه آنان نيز با شما بودند. عرض كردند: اى رسول خدا! چگونه با ما بودند در حالى كه در مدينه هستند؟ فرمود: بيمارى. آنها را نگه داشت (مانع آمدن آنها با شما شد).