۳۸۰۷

النَّـذرُ

الكتاب :

إِذْ قَالَتِ امْرَأَةُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّرَا فَتَقَبَّلْ مِنِّي إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ».^۱

وَ مَا أَنْفَقْتُمْ مِنْ نَفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُمْ مِنْ نَذْرٍ فَإِنَّ اللّه َ يَعْلَمُهُ وَ مَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصَارٍ».^۲

يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخَافُونَ يَوْمَا كَانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيرَا».^۳

الحديث :

۲۰۱۷۱.الإمامُ الباقرُ عليه السلام ( ـ في قولهِ تعالى: {Q} «يُوفُونَ بالنَّذْرِ» {/Q} ) : مَرِضَ الحَسنُ و الحُسينُ و هُما صَبيّانِ صَغيرانِ. فعادَهُما رَسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله و مَعهُ رجُلانِ. فقالَ أحَدُهُما : يا أبا الحَسَنِ، لو نَذَرتَ في ابنَيكَ نَذرا إن عافاهُما اللّه ُ. فقالَ : أصومُ ثَلاثَةَ أيّامٍ شُكرا للّه ِ عَزَّ و جلَّ. و كذلكَ قالَت فاطمَةُ. و كذلكَ قالَت جارِيَتُهُم فِضَّةُ. فألبَسَهُما اللّه عافِيَةً فأصبَحوا صِياما.^۴

۳۸۰۷

نذر

قرآن:

«آنگاه كه زن عمران گفت : پروردگارا! آنچه در شكم خود دارم نذر تو كردم تا آزاد [از مشاغل دنيا و وقف خدمت تو ]باشد. پس، از من بپذير كه تو شنواى دانايى».

«و هر نفقه اى را كه انفاق، يا هر نذرى را كه عهد كرده ايد، قطعاً خداوند آن را مى داند و براى ستمكاران هيچ ياورى نيست».

«به نذر خود وفا مى كنند و از روزى كه گزند آن فراگير است، مى ترسند».

حديث:

۲۰۱۷۱.امام باقر عليه السلام ( ـ درباره آيه «به نذر خود وفا مى كنند» ـ ) فرمود : حسن و حسين عليهما السلام در خردسالى بيمار شدند. رسول خدا صلى الله عليه و آله به همراه دو نفر ديگر به عيادت آنان رفت. يكى از آن دو مرد گفت : اى ابا الحسن! كاش براى اين دو طفل خود نذرى مى كردى تا خداوند شفايشان دهد. على عليه السلام فرمود : براى سپاسگزارى از خداوند عزّ و جلّ سه روز روزه مى گيرم. فاطمه عليها السلام و كنيز آنها فضّه نيز همين حرف را زدند. پس، خداوند بر آن دو لباس عافيت پوشاند و آنان روزه گرفتند.

1.آل عمران : ۳۵.

2.البقرة : ۲۷۰.

3.الإنسان : ۷.

4.وسائل الشيعة : ۱۶ / ۱۹۰ / ۵.