۳۷۹۶

مُناجاةُ الإمامِ الحُسينِ عليه السلام

۲۰۱۰۰.بحار الأنوار عن عُيونِ المحاسنِ :إنّهُ عليه السلام سايَرَ أنسَ بنَ مالِكٍ فأتى قَبرَ خَديجَةَ فبَكى. ثُمّ قالَ : اِذهَبْ عَنّي. قالَ أنسٌ : فاستَخفَيتُ عَنهُ، فلَمّا طالَ وُقوفُهُ في الصَّلاةِ سَمِعتُهُ قائلاً : ۰ يا رَبِّ يا رَبِّ أنتَ مَولاهُ فارحَمْ عُبَيدا إلَيكَ مَلْجاهُ ۰ ۰ يا ذا المَعالي علَيكَ مُعتَمَدي طُوبى لِمَن كُنتَ أنتَ مَولاهُ ۰ ۰ طُوبى لمَن كانَ خادِما أرِقا يَشكو إلى ذي الجَلالِ بَلْواهُ ۰ ۰ و ما بهِ عِلَّةٌ و لا سَقَمٌ أكثَرَ مِن حُبِّهِ لِمَولاهُ ۰ ۰ إذا اشتَكى بَثَّهُ و غُصَّتَهُ أجابَهُ اللّه ُ ثُمَّ لَبّاهُ ۰ ۰ إذا ابتَلى بالظَّلامِ مُبتَهِلاً أكرَمَهُ اللّه ُ ثُمَّ أدْناهُ ۰ فنُودِيَ : ۰ لَبَّيكَ عَبدي و أنتَ في كَنَفي و كلُّ ما قُلتَ قَد عَلِمناهُ ۰ ۰ صَوتُكَ تَشتاقُهُ مَلائكَتي فحَسبُكَ الصَّوتُ قَد سَمِعناهُ ۰ ۰ دُعاكَ عِندي يَجولُ في حُجُب فحَسبُكَ السِّترُ قَد سَفَرناهُ ۰ ۰ لَو هَبَّتِ الرِّيحُ مِن جَوانِبِهِ خَرَّ صَريعا لِما تَغَشّاهُ ۰ ۰ سَلْني بِلا رَغبَةٍ و لا رَهَبٍ و لا حِسابٍ، إنّي أنا اللّه ُ^۱ ۰

۳۷۹۶

مناجات امام حسين عليه السلام

۲۰۱۰۰.بحار الأنوار ( ـ به نقل از عيون المحاسن ـ ) : امام حسين عليه السلام با انس بن مالك بر سر آرامگاه خديجه آمد و شروع به گريستن كرد و آنگاه فرمود : تو از اين جا برو. اَنَس مى گويد : من خودم را از چشم ايشان پنهان كردم و آن بزرگوار به نمازى طولانى ايستاد و شنيدم كه مى گويد : {۰ پروردگارا! پروردگارا! مولى تويى پس رحم كن بر بنده كوچكى كه پناهش تويى ۰} {۰ اى و الاخصال، تكيه گاهم تويى خوشا آن كسى كه مولايش تويى ۰} {۰ خوشا كسى كه خدمتكارى بيدار باشد و گرفتارى خويش به آن پر شكوه باز گويد ۰} {۰ و هيچ درد و بيمارى او بالاتر از درد عشقش به مولايش نباشد ۰} {۰ هرگاه از رنج و اندوه خويش شكوه كند خداوند پاسخش دهد و به دعوت او لبّيك گويد ۰} {۰ هرگاه در دل تاريكى ها دعا و زارى كند خداوند گراميش دارد و او را نزديك خود گرداند ۰} پس، ندا آمد : {۰ لبّيك بنده من! تو در پناه منى و آنچه گفتى ما دانستيم ۰} {۰ فرشتگانم مشتاق شنيدن آواى تويند تو را آواز بس كه، آن را شنيديم ۰} {۰ دعاى تو در ميان حجابها مى چرخد تو را پرده ديگر بس ما آن را برانداختيم ۰} {۰ اگر باد از گوشه هاى آن بوزد از آنچه او را فرا مى پوشاند غش كنان به زمين مى افتد ۰} {۰ از من بخواه بى بيم و اميد و بى حساب كه اين منم، خدا ۰}

1.بحار الأنوار : ۴۴ / ۱۹۳ / ۵.