۳۷۳۷

موسى وَ الخِضرُ عليهما السلام

الكتاب :

«وَ إِذْ قَالَ مُوسَى لِفَتَاهُ لاَ أَبْرَحُ حَتَّى أَبْلُغَ مَجْمَعَ الْبَحْرَيْنِ أَوْ أَمْضِيَ حُقُبا *... وَ أَمَّا الْجِدَارُ فَكَانَ لِغُلامَيْنِ يَتِيمَيْنِ فِي الْمَدِينَةِ وَ كَانَ تَحْتَهُ كَنْزٌ لَهُمَا وَ كَانَ أَبُوهُمَا صَالِحا فَأَرَادَ رَبُّكَ أَنْ يَبْلُغَا أَشُدَّهُمَا وَ يَسْتَخْرِجَا كَنْزَهُمَا رَحْمَةً مِنْ رَبِّكَ وَ مَا فَعَلْتُهُ عَنْ أَمْرِي ذلِكَ تَأْوِيلُ مَا لَمْ تَسْطِعْ عَلَيْهِ صَبْرا».^۱

الحديث :

۱۹۷۲۳.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :رَحِمَ اللّه ُ أخي موسى استَحيا فقالَ ذلكَ، لَو لَبِثَ مَع صاحِبهِ لأبصَرَ أعجَبَ الأعاجِيبِ.^۲

۱۹۷۲۴.عنه صلى الله عليه و آله :رَحمَةُ اللّه ِ علَينا و على موسى. لَو صَبَرَ لرأى مِن صاحِبِهِ العَجَبَ. و لكنّهُ قالَ : «إنْ سَألْتُكَ عَن شَيْءٍ بَعْدَها فَلا تُصاحِبْني قَد بَلَغْتَ مِن لَدُنِّي عُذْرا» ^۳.^۴

۳۷۳۷

موسى و خضر عليهما السلام

قرآن :

«و [ياد كن] هنگامى را كه موسى به جوانِ (همراه) خود گفت : دست بردار نيستم تا به محل برخورد دو دريا برسم، هر چند سال ها سير كنم... و امّا ديوار، از آنِ دو پسر بچه يتيم در آن شهر بود و زيرِ آن گنجى متعلّق به آن دو بود و پدرشان مردى نيكوكار بود. پس پروردگار تو خواست آن دو يتيم به حدّ رشد برسند و گنجينه خود را ـ كه رحمتى از جانب پروردگارت بود ـ بيرون آورند. و اين كارها را من خود سرانه انجام ندادم. اين بود تأويل آنچه كه نتوانستى بر آن شكيبايى ورزى».

حديث :

۱۹۷۲۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند برادرم موسى را رحمت كند؛ حيا كرد و آن حرف را زد. اگر با همسفر خود مى ماند بى گمان شگفت ترين عجايب را مى ديد.

۱۹۷۲۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :رحمت خدا بر ما و بر موسى. اگر شكيبايى مى كرد بى گمان از همسفر خود شگفتى ها مى ديد. امّا گفت : «اگر از اين پس چيزى از تو پرسيدم، ديگر با من همراهى مكن و از جانب من قطعاً معذور خواهى بود».

1.الكهف : ۶۰ ـ ۸۲.

2.بحار الأنوار : ۱۳/۲۸۴/۱.

3.الكهف : ۷۶.

4.كنز العمّال : ۳۲۳۷۹.