۱۹۳۲۴.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :جاءَ رجُلٌ إلى أبي ذرٍّ فقالَ : يا أبا ذرٍّ، ما لَنا نَكرَهُ المَوتَ ؟ فقالَ : لأنّكُم عَمَّرتُمُ الدُّنيا و أخرَبتُمُ الآخِرَةَ. فَتَكرَهونَ أن تُنقَلوا مِن عُمرانٍ إلى خَرابٍ.۱
(انظر) الموت : باب ۳۶۶۵ حديث ۱۹۲۰۱. ۱۹۲۰۲.
۳۶۸۱
رُؤيَةُ المُحتَضِرِ لِما اُعِدَّ لَهُ فِي الآخِرَةِ
۱۹۳۲۵.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ لمحمّدِ بنِ أبي بكرٍ لَمّا ولاّهُ مصرَ ـ ) : اِحذَروا يا عِبادَ اللّه ِ المَوتَ و سَكرَتَهُ. و أعِدُّوا لَهُ عُدَّتَهُ ؛ فإنّهُ يَفجَؤكُم بأمرٍ عَظيمٍ. بخَيرٍ لا يكونُ مَعهُ شَرٌّ أبدا. أو بِشَرٍّ لا يكونُ مَعهُ خَيرٌ أبدا... إنّه ليسَ أحَدٌ مِن النّاسِ تُفارِقُ روحُهُ جَسَدَهُ حتّى يَعلَمَ أيَّ المَنزِلتَينِ يَصِلُ، إلَى الجَنّةِ أم إلَى النّارِ. أ عَدُوٌّ هُو للّه ِ أم وَليٌّ (لَهُ) ؛ فإن كانَ وَليّا للّه ِ فُتِحَت لَهُ أبوابُ الجَنّةِ و شُرِعَت لَهُ طُرُقُها و رأى ما أعَدَّ اللّه ُ لَهُ فيها. ففَرَغَ مِن كُلِّ شُغلٍ و وُضِعَ عَنهُ كُلُّ ثِقلٍ. و إن كانَ عَدُوّا للّه ِ فُتِحت لَهُ أبوابُ النّارِ و شُرِعَت لَهُ طُرُقُها و نَظَرَ إلى ما أعَدَّ اللّه ُ لَهُ فيها. فاستَقبَلَ كُلَّ مَكروهٍ و تَرَكَ كُلَّ سُرورٍ. كلُّ هذا يكونُ عندَ المَوتِ. و عندَهُ يكونُ اليَقينُ. قالَ اللّه ُ عَزَّ اسمُهُ : «الّذِينَ تَتَوَفّاهُمُ المَلائكةُ طَيِّبينَ يَقولونَ سَلامٌ علَيكُمُ ادْخُلوا الجَنّةَ بِما كُنتُم تَعْمَلونَ» ۲ و يقولُ : «الّذِينَ تَتَوَفّاهُمُ المَلائكةُ ظالِمِي أنفُسِهِم فألْقَوا السَّلَمَ ما كُنّا نَعْمَلُ مِن سُوءٍ...» ۳....۴
۱۹۳۲۴.امام صادق عليه السلام :مردى نزد ابوذر آمد و گفت : اى ابوذر! از چه روست كه ما مرگ را ناخوش مى داريم؟ پاسخ داد : چون شما دنيا را آباد كرده ايد و آخرت را ويران و از اين رو، خوش نداريد كه از آبادى به ويرانه منتقل شويد.
۳۶۸۱
محتضر. آنچه را در آخرت برايش آماده شده مى بيند
۱۹۳۲۵.امام على عليه السلام ( ـ هنگامى كه محمّد بن ابى بكر را به استاندارى مصر ) فرمود : اى بندگان خدا! از مرگ و سكرات آن بترسيد و ساز و برگ را فراهم آريد، كه مرگ با يكى از دو چيز بزرگ، ناگهان به سراغ شما مى آيد : يا با خيرى كه ابداً شرّى با آن نيست، يا با شرّى كه هرگز خيرى به همراه ندارد... احدى از مردم نيست كه جانش از پيكرش جدا شود، جز اينكه مى داند به كدام يك از دو منزل مى رسد : به بهشت يا به دوزخ. پس، اگر دوست خدا باشد درهاى بهشت به رويش گشوده شود و راه هاى آن برايش باز گردد و آنچه را خدا برايش آماده ساخته است ببيند و از هر كارى آسوده گردد و هر بار سنگينى از دوش او برداشته شود. و چنانچه دشمن خدا باشد درهاى آتش به رويش گشوده شود و راه هاى آن برايش باز گردد و آنچه را خدا برايش مهيّا ساخته است مشاهده كند و با هر ناخوشايندى رو به رو گردد و هر شادى و سرورى را رها سازد. همه اين ها به هنگام مرگ اتفاق افتد و در همان وقت يقين [به يكى از دو راه ]پيدا شود. خداوند ـ عزّ اسمه ـ مى فرمايد : «آن كسانى كه پاكيزه زيسته اند وقتى كه فرشتگان جانشان را مى ستانند، به آنان مى گويند : درود بر شما! به سبب كارهايى كه مى كرديد به بهشت در آييد» نيز مى فرمايد : «آنان كه به خود ستم روا داشته اند وقتى كه فرشتگان جانشان را مى گيرند، از در تسليم درآيند و گويند : ما هيچ كار زشتى نكرديم...».
1.الكافي : ۲/۴۵۸/۲۰.
2.النحل : ۳۲.
3.النحل : ۲۸.
4.الأمالي للمفيد : ۲۶۳/۳.