۳۵۸۷

أهلُ الوَصفِ الجَميلِ

۱۸۶۶۶.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :الحَمدُ للّه ِ الّذي لا يَبلُغُ مِدْحَتَهُ القائلونَ.^۱

۱۸۶۶۷.عنه عليه السلام:اللّهُمّ أنتَ أهلُ الوَصفِ الجَميلِ، و التَّعدادِ الكثيرِ. إنْ تُؤَمَّلْ فخَيرُ مَأمولٍ. و إنْ تُرْجَ فخَيرُ (فأكرَمُ) مَرجُوٍّ. اللّهُمّ و قد بَسَطتَ لي فيما لا أمدَحُ بهِ غَيرَكَ. و لا اُثني بهِ على أحَدٍ سِواكَ. و لا اُوَجِّهُهُ إلى مَعادِنِ الخَيبَةِ و مَواضِعِ الرِّيبَةِ. و عَدَلتَ بلِساني عَن مَدائحِ الآدَمِيِّينَ. و الثَّناءِ علَى المَربوبِينَ المَخلوقِينَ... اللّهُمّ و هذا مَقامُ مَن أفرَدَكَ بالتّوحيدِ الّذي هُو لَكَ. و لَم يَرَ مُستَحِقّا لهذهِ المَحامِدِ و المَمادِحِ غَيرَكَ.^۲

(انظر) المدح : باب ۳۵۹۲.
الحمد : باب ۹۵۱.
الشُّهرة : باب ۲۱۰۲.
الصدق : باب ۲۱۶۶.

۳۵۸۷

سزاوار ستايش

۱۸۶۶۶.امام على عليه السلام :ستايش از آنِ خدايى است كه گويندگان از مدح و ستايش او ناتوانند.

۱۸۶۶۷.امام على عليه السلام :بار خدايا! تويى سزاوار نيكو ستودن و شايسته ستايش بسيار. اگر به تو آرزو بندند، از آن روست كه تو بهترين آرزو و آرمانى و اگر به تو اميد بسته شود، بدان سبب است كه تو بهترين اميدى. بار خدايا! تو به من توان [سخنورى ] دادى كه با آن غير تو را نستايم و احدى جز تو را ثنا نگويم و آن را متوجّه كانون هاى ناكامى و محروميت و جايگاه هاى شكّ و بى اعتمادى (يعنى مخلوقين كه نه به خير آنها اميدى است و نه به عطايشان اعتمادى) نسازم؛ زبانم را از ستودن آدميان و ثناگويى بر آنان، كه خود دست پرورده و مخلوقند، بازداشتى (و آن را متوجّه مدح و ثناى خودت كردى)... خداوندا! در پيشگاه تو كسى ايستاده كه تنها تو را يگانه مى داند و بس و جز تو كسى را سزاوار اين مدح و ستايشها نمى داند.

1.نهج البلاغة : الخطبة ۱.

2.نهج البلاغة : الخطبة ۹۱.