(انظر) عنوان ۱۱۱ «الحزم». القضاء و القدر : باب ۳۲۹۷.

۳۲۲۹

القَدَرُ وَ العَمَلُ

۱۶۵۲۵.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ( ـ لَمّا سَألَهُ رجُلٌ : أ بِقَدَرٍ يُصيبُ الناسَ ) : إنّ القَدَر و العَمَلَ بمَنزِلَةِ الرُّوحِ و الجَسَدِ. فالرُّوحُ بغيرِ جَسَدٍ لا تُحِسُّ. و الجَسَدُ بغيرِ رُوحٍ صُورَةٌ لا حَراكَ بها. فإذا اجتَمَعا قَوِيا و صَلُحا. كذلكَ العَمَلُ و القَدَرُ. فلو لم يَكُنِ القَدَرُ واقِعا علَى العَمَلِ لم يُعرَفِ الخالِقُ مِن المَخلوقِ و كانَ القَدَرُ شيئا لا يُحَسُّ. و لو لم يَكُنِ العَمَلُ بِمُوافَقَةٍ مِن القَدَرِ لم يَمضِ و لم يَتِمَّ. و لكنَّهُما باجتِماعِهِما قَوِيا. و للّه ِِ فيهِ العَونُ لعِبادِهِ الصالِحينَ.^۱

۳۲۲۹

تقدير و عمل

۱۶۵۲۵.امام زين العابدين عليه السلام ( ـ در پاسخ به مردى كه سؤال كرد: آيا آنچه به مردم م ) فرمود : تقدير و عمل به مثابه جان و پيكرند. جانِ بدون پيكر، چيزى حسّ نمى كند و پيكرِ بى جان مجسّمه اى بى حركت است. اما هرگاه اين دو با هم جمع شوند، قوى و كار آمد مى گردند. عمل و تقدير نيز چنين اند، اگر تقدير به عمل تعلّق نمى گرفت، آفريدگار از آفريده باز شناخته نمى شد و تقدير چيزى نا محسوس بود و اگر عمل با موافقت تقدير نمى بود، هرگز صورت نمى گرفت و به سرانجام نمى رسيد. اما اين دو با اجتماع و اتحاد همند كه قدرت مى يابند و در اين ميان خداوند، بندگان شايسته خود را يارى مى رساند.

1.التوحيد : ۳۶۶/۴.