۱۶۱۱۰.عنه عليه السلام :للّه ِِ عُقوبَتانِ : إحداهُما أمرُ الرّوحِ.^۱ وَ الاُخرى تَسليطُ بَعضِ النّاسِ عَلى بَعضٍ ؛ فَما كانَ مِن قِبَلِ الرّوحِ فَهُوَ السُّقمُ وَ الفَقرُ....^۲

۳۱۷۲

شِدَّةُ الفَقرِ و مَرارَتُهُ

۱۶۱۱۱.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :الفَقرُ أشَدُّ مِنَ القَتلِ.^۳

۱۶۱۱۲.عنه صلى الله عليه و آله :الفُقَر(اءُ ) مِحَنُ الإِسلامِ.^۴

۱۶۱۱۳.عنه صلى الله عليه و آله :أوحَى اللّه ُ تَعالى إلى إبراهيمَ عليه السلام : خَلَقتُكَ وَ ابتَلَيتُكَ بِنارِ نُمرودَ. فَلَوِ ابتَلَيتُكَ بِالفَقرِ و رَفَعتُ عَنكَ الصَّبرَ فَما تَصنَعُ؟ قالَ إبراهيمُ عليه السلام : يا رَبِّ. الفَقرُ إلَيَّ أشَدُّ مِن نارِ نُمرودَ. قالَ اللّه ُ تَعالى : فَبِعِزَّتي و جَلالي. ما خَلَقتُ فِي السَّماءِ وَ الأَرضِ أشَدَّ مِنَ الفَقرِ.^۵

۱۶۱۱۴.عنه صلى الله عليه و آله ( ـ لعليّ عليه السلام ـ ) : يا عَلِيُّ. أربَعَةٌ مِن قَواصِمِ الظَّهرِ:...فَقرٌ لا يَجِدُ صاحِبُهُ مُداوِيا.^۶

۱۶۱۱۰.امام صادق عليه السلام :خداى را دو گونه مجازات است ؛ يكى مجازات جارى در درون انسان. و ديگرى مسلّط ساختن برخى از مردم بر برخى ديگر. مجازات هاى جارى در درون انسان ها از اين قرارند: بيمارى. فقر.....

۳۱۷۲

سختى و تلخىِ فقر

۱۶۱۱۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :فقر. سخت تر از كشتار است.

۱۶۱۱۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :فقيران. بلاهاى اسلامند.

۱۶۱۱۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداى ـ تعالى ـ به ابراهيم عليه السلام وحى فرمود: «تو را آفريدم و به آتش نُمرود آزمودم. اگر به فقر بيازمايمت و به تو صبر ندهم. چه مى كنى؟» ابراهيم عليه السلام گفت: «پروردگارم! نزد من. فقر سخت تر از آتش نمرود است». خداى ـ تعالى ـ گفت: «پس به سرافرازى و شكوهم سوگند! در آسمان و زمين. سخت تر از فقر نيافريده ام».

۱۶۱۱۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ( ـ به امام على عليه السلام فرمود ـ ) : اى على! چهار چيز كمر را مى شكنند ؛... فقرى كه فردِ مبتلا به آن. چاره اى برايش نيابد.

1.الروح : ما يقابل الجسد. و المراد من «أمر الروح» : ما كان من العقوبات التي تنشأ من ناحية النفس الإنسانيّة لا بسببٍ آخر ؛ كالأسباب الخارجيّة.

2.علل الشرائع : ۱۰۸ / ۵ عن السكوني.

3.جامع الأخبار : ۲۹۹ / ۸۱۶.

4.معاني الأخبار : ۴۰۲ / ۶۶ عن محمّد بن عبد الحميد عمّن حدّثه.

5.جامع الأخبار : ۲۹۹ / ۸۱۷.

6.كتاب من لا يحضره الفقيه : ۴ / ۳۶۵ / ۵۷۶۲ عن حمّاد بن عمرو و أنس بن محمّد عن أبيه جميعا عن الإمام الصادق عن آبائه عليهم السلام.