۳۱۷۱
فَقرُ المُجتَمَعِ مِن نِقَمِ اللّه ِ
الكتاب:
ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ أَيْنَ مَاثُقِفُوا إِلاَّ بِحَبْلٍ مِّنَ اللَّهِ وَ حَبْلٍ مِّنَ النَّاسِ وَ بَآءُو بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ وَ ضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الْمَسْكَنَةُ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُوا يَكْفُرُونَ بِآياتِ اللَّهِ وَ يَقْتُلُونَ الْأَنبِيَآءَ بِغَيْرِ حَقٍّ ذَلِكَ بِمَا عَصَوا وَّ كَانُوا يَعْتَدُونَ ».۱
كَدَأْبِ آلِ فِرْعَوْنَ وَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ كَفَرُوا بِآياتِ اللَّهِ فَأَخَذَهُمُ اللَّهُ بِذُنُوبِهِمْ إِنَّ اللَّهَ قَوِىٌّ شَدِيدُ الْعِقَابِ * ذَلِكَ بِأَنَّ اللَّهَ لَمْ يَكُ مُغَيِّرًا نِّعْمَةً أَنْعَمَهَا عَلَى قَوْمٍ حَتَّى يُغَيِّرُوا مَا بِأَنفُسِهِمْ وَ أَنَّ اللَّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ».۲
أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْرًا وَ أَحَلُّوا قَوْمَهُمْ دَارَ الْبَوَارِ ».۳
وَ ضَرَبَ اللَّهُ مَثَلاً قَرْيَةً كَانَتْ آمِنَةً مُّطْمَـئِنَّةً يَأْتِيهَا رِزْقُهَا رَغَدًا مِّن كُلِّ مَكَانٍ فَكَفَرَتْ بِأَنْعُمِ اللَّهِ فَأَذَاقَهَا اللَّهُ لِبَاسَ الْجُوعِ وَ الْخَوْفِ بِمَا كَانُوا يَصْنَعُونَ».۴
۳۱۷۱
فقر جامعه از مجازات هاى خداوند است
قرآن:
«هر جا يافته شوند [مُهرِ ]خوارى بر آنان زده شده است. مگر آن كه به زنهارى [= امانى يا پيمانى ]از خداى و زنهارى از مردم [= پيمان مسلمانان ]روند و با خشمى از خداى بازگشتند [= سزاوار خشم خداى گشتند] و [مُهرِ ]درماندگى و بيچارگى بر آنان زده شده؛ اين. بدان سبب است كه به آيات خدا كفر مى ورزيدند و پيامبران را به ناروا مى كشتند. اين. از آن رو است كه نافرمانى كردند و از اندازه در مى گذشتند.»
«همانند عادت و روش فرعونيان و كسانى كه پيش از آنان بودند كه به آيات خدا كافر شدند؛ پس خدا آن ها را به سزاى گناهانشان بگرفت. زيرا كه خدا نيرومند و سخت كيفر است * اين [كيفر] از آن رو است كه خدا هرگز بر آن نبوده كه نعمتى را كه بر مردمى ارزانى داشته. دگرگون كند تا آن كه آن ها آن چه را كه در خودشان است. دگرگون سازند [= حال خود را به كفر و ناسپاسى و ستمگرى بگردانند ]و خدا شنوا و دانا است.»
«آيا ننگريستى به كسانى كه [سپاسِ] نعمت خدا را به كفران و ناسپاسى بدل كردند و قوم خود را به سراى هلاكت درآوردند؟»
«و خداوند شهرى را مَثَل مى زند كه امن و آرام بود. روزىِ آن به فراوانى از هر جاى مى رسيد. امّا [مردم آن ]نعمت هاى خداى را ناسپاسى كردند. پس خدا به سزاى آن چه مى كردند. جامه گرسنگى و ترس به [مردمِ ]آن چشانيد.»
1.آل عمران : ۱۱۲.
2.الأنفال : ۵۲ و ۵۳ و راجع الرعد : ۱۱.
3.إبراهيم : ۲۸.
4.النحل : ۱۱۲.