۲۰۷۱
الشَّكوى مِنَ اللّه ِ
۹۸۵۵.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :أوحَى اللّه ُ إلى أخِي العُزَيرِ. يا عُزَيرُ. إن أصابَتكَ مُصِيبَةٌ فلا تَشْكُني إلى خَلقِي. فقد أصابَني مِنكَ مَصائبُ كَثيرَةٌ و لَم أشكُكَ إلى مَلائكَتي. يا عُزَيرُ. اِعصِني بقَدرِ طاقَتِكَ عَلى عَذابي.۱
۹۸۵۶.الكافي عن جابِرٍ عن أبي جعفَرٍ عليه السلام :قالَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : يَأتِي عَلى الناسِ زمانٌ يَشْكُونَ فيه رَبَّهُم. قلتُ : و كيفَ يَشكُونَ فيه رَبَّهُم ؟ قالَ : يقولُ الرجُلُ : وَ اللّه ِ. ما رَبِحتُ شَيئا مُنذُ كذا و كذا. و لا آكُلُ و لا أشرَبُ إلاّ مِن رَأسِ مالي، وَيحَكَ ! و هَل أصلُ مالِكَ و ذِروَتُهُ إلاّ مِن رَبِّكَ؟!۲
۹۸۵۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :حَسبُ المَرءِ... مِن صَبرِهِ قِلَّةُ شَكواهُ.۳
۹۸۵۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :قالَ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ : عَبدِي المؤمنُ لا أصرِفُهُ في شيءٍ إلاّ جَعَلتُهُ خَيرا لَهُ. فَلْيَرضَ بِقَضائي. و لْيَصبِرْ على بَلائي. و لْيَشكُرْ نَعمائي. أكتُبْهُ يا محمّدُ مِن الصِّدِّيقِينَ عِندي.۴
۲۰۷۱
شكايت از خدا
۹۸۵۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند به برادرم عُزَير وحى فرمود كه : اى عزير! اگر مصيبتى به تو رسد، از من نزد آفريدگانم شكايت مكن ؛ زيرا كه از جانب تو مصيبتهاى زيادى به من رسيده و من نزد فرشتگانم از تو شكايت نكرده ام. اى عزير! به اندازه تاب و توانت بر عذاب من. مرا نافرمانى كن.۵
۹۸۵۶.الكافى ( ـ به نقل از جابر از امام باقر عليه السلام ـ ) : پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : روزگارى مى آيد كه مردم از پروردگار خود شكايت مى كنند. عرض كردم : چگونه از پروردگارشان شكايت مى كنند؟ فرمود : [به اين صورت كه] شخص مى گويد : به خدا سوگند كه مدتهاست كمترين سودى نبرده ام و فقط از سرمايه ام مى خورم. واى بر تو! آيا سر و ته مال تو، جز از پروردگار توست؟!
۹۸۵۷.امام على عليه السلام :در شكيبايى آدمى... همين بس كه كمتر شكايت كند.
۹۸۵۸.امام صادق عليه السلام :خداوند عزّ و جلّ فرموده است : بنده مؤمن خود را به هيچ كارى وا ندارم، مگر اين كه آن كار را براى او خير قرار دهم ؛ پس. بايد به قضاى من خرسند باشد و بر بلاى من صبر كند و از نعمتهايم سپاسگزار باشد تا او را. اى محمّد. از صدّيقانِ خودم قلمداد كنم.
1.كنز العمّال : ۳۲۳۴۱.
2.الكافي : ۵/۳۱۲/۳۷.
3.بحار الأنوار : ۷۸/۸۰/۶۶.
4.الكافي : ۲/۶۱/۶.
5.ظاهرا مقصود از مصيبت هايى كه از انسان به خدا مى رسد، گناهان است، و از آنجا كه پيامبران معصومند اين خطاب از باب «ايّاك أعنى و اسمعى يا جارة» است ؛ يعنى «به در مى گويم كه ديوار بشنود».