(انظر) وسائل الشيعة : ۶ / ۲۷۵ باب ۱۳.

۲۲۰۲

أهلُ البَيتِ عليهم السلام و صَدَقةُ السِّرِّ

۱۰۵۷۰.الإمامُ الباقرُ عليه السلام ( ـ في الإمامِ زينِ العابِدِينَ عليه السلام ـ ) : إنّهُ كانَ يَخرُجُ في اللَّيلةِ الظَّلماءِ، فَيَحمِلُ الجِرابَ على ظَهرِهِ حتّى يَأتِيَ بابا بابا، فَيَقرَعَهُ ثمّ يُناوِلَ مَن كانَ يَخرُجُ إلَيهِ، و كانَ يُغَطِّي وَجهَهُ إذا ناوَلَ فَقيرا لِئلاّ يَعرِفَهُ.^۱

۱۰۵۷۱.بحار الأنوار عن محمّد بن إسحاق :إنّهُ كانَ ناسٌ مِن أهلِ المَدينةِ يَعِيشُونَ لا يَدرُونَ مِن أينَ مَعاشُهُم، فلمّا ماتَ عليُّ بنُ الحسـينِ فَقَدُوا ما كانُوا يُؤتَونَ بهِ بالليلِ.^۲

۱۰۵۷۲.الكافي عن هشام بن سالم :كانَ أبو عبدِ اللّه ِ عليه السلام إذا أعتَمَ^۳ و ذَهَبَ مِنَ اللَّيلِ شَطرُهُ أخَذَ جِرابا فيهِ خُبزٌ و لَحمٌ و الدَّراهمُ، فَحَمَلَهُ على عُنُقِهِ ثُمّ ذَهَبَ به إلى أهلِ الحاجَةِ مِن أهلِ المَدينةِ فَقَسَّمَهُ فيهِم و لا يَعرِفُونَهُ، فَلَمّا مَضى أبو عبدِ اللّه ِ عليه السلام فَقَدُوا ذلكَ، فَعَلِمُوا أنّه كانَ أبا عبدِ اللّه ِ عليه السلام.^۴

۲۲۰۲

اهل بيت عليهم السلام و صدقه نهانى

۱۰۵۷۰.امام باقر عليه السلام ( ـ درباره امام زين العابدين عليه السلام ـ ) فرمود : آن حضرت در دل شب تار از خانه بيرون مى رفت و انبان را بر پشت خود حمل مى كرد و به در يكايك خانه ها مى رفت و آنها را مى كوبيد و به هر كه در را باز مى كرد چيزى مى داد. آن حضرت هرگاه به فقيرى چيزى مى داد. صورت خود را مى پوشاند كه او را نشناسد.

۱۰۵۷۱.بحار الأنوار ( ـ به نقل از محمّد بن اسحاق ـ ) : گروهى از مردم مدينه، گذرانِ زندگى مى كردند، بدون آن كه بدانند معاش آنها از كجا مى رسد ؛ وقتى على بن الحسين عليهما السلام در گذشت ديگر از آنچه شبها برايشان بُرده مى شد. خبرى نشد.

۱۰۵۷۲.الكافى ( ـ به نقل از هشام بن سالم ـ ) : هوا كه تاريك مى شد و پاسى از شب كه مى گذشت. امام صادق عليه السلام انبانى پر از نان و گوشت و پول برمى داشت و آن را بردوش خود مى نهاد و براى نيازمندان مدينه مى برد و در ميانشان تقسيم مى كرد و آنها او را نمى شناختند. وقتى حضرت عليه السلام درگذشت. ديگر از آن كمكها خبرى نشد. در نتيجه. فهميدند كه آن مرد، امام صادق عليه السلام بوده است.

1.بحار الأنوار : ۴۶/۸۹/۷۷.

2.بحار الأنوار : ۴۶/ ۸۸/۷۷.

3.أعتَمَ النّاسُ : إذا دخلوا في وقت العَتَمة ؛ و هي ثلث الليل الأوّل. (لسان العرب : ۱۲/۳۸۲. ۳۸۱).

4.الكافي : ۴/۸/۱.