۲۰۵۷
تَفسيرُ الشُّكر
۹۷۹۸.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :حَقٌّ على مَن اُنعِمَ علَيهِ أن يُحسِنَ مكافَأةَ المُنعِمِ. فإن قَصُرَ عن ذلكَ وُسْعُهُ فعلَيهِ أن يُحسِنَ الثَّناءَ. فإن كَلَّ عن ذلكَ لِسانُهُ فعلَيهِ بمَعرِفَةِ النِّعمَةِ و مَحَبَّةِ المُنعِمِ بها. فإن قَصُرَ عن ذلكَ فلَيسَ للنِّعمَةِ بِأهلٍ.۱
۹۷۹۹.عنه عليه السلام :إذا اُخِذَت مِنكَ قَذاةٌ فَقُلْ : أماطَ اللّه ُ عنكَ ما تَكرَهُ.۲
۹۸۰۰.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :أمّا حَقُّ ذِي المَعروفِ علَيكَ فأن تَشكُرَهُ و تَذكُرَ مَعروفَهُ. و تُكسِبَهُ المَقالَةَ الحَسَنَةَ. و تُخلِصَ لَهُ الدعاءَ فيما بينَكَ و بينَ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ. فإذا فَعَلتَ ذلكَ كنتَ قد شَكَرتَهُ سِرّا و عَلانِيَةً. ثُمّ إن قَدَرْتَ على مُكافَأتِهِ يَوما كافَيتَهُ.۳
۹۸۰۱.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :مَن صَنَعَ مِثلَ ما صُنِعَ إلَيهِ فإنّما كافَأ. و مَن أضعَفَ كانَ شاكِرا.۴
۹۸۰۲.الكافي عن فضل البقباق:سألت أبا عبد اللّه عليه السلام عن قول اللّه عزّ و جلّ : «و أمّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ» ۵ قال: الذي أنعَمَ علَيكَ بما فَضَّلَكَ و أعطاكَ و أحسَنَ إلَيكَ. ثُمّ قالَ فَحَدَّثَ بِدِينِهِ و ما أعطاهُ اللّه ُ و ما أنعَمَ بهِ علَيهِ.۶
۲۰۵۷
معناى سپاسگزارى
۹۷۹۸.امام على عليه السلام :كسى كه به او نيكى شده. وظيفه دارد نيكى كننده را به خوبى پاداش دهد. اگر توان اين كار را نداشت. بايد به خوبى تشكّر كند و اگر زبانش از اين كار هم قاصر بود. وظيفه دارد كه ارزش آن نيكى را بشناسد و خوبى كننده را دوست داشته باشد و چنانچه از اين كار هم كوتاهى كرد. لايق نيكى نيست.
۹۷۹۹.امام على عليه السلام :اگر كسى خاشاكى از بدن تو برداشت [دعايش كن و] بگو : خداوند آنچه را ناخوش مى دارى از تو دور گرداند.
۹۸۰۰.امام زين العابدين عليه السلام :حقّ كسى كه به تو نيكى مى كند اين است كه از او تشكر كنى و نيكيش را به زبان آورى و از وى به خوبى ياد كنى و ميان خود و خداوند عزّ و جلّ برايش خالصانه دعا كنى. اگر چنين كنى بي گمان پنهانى و آشكارا از او تشكر كرده باشى. وانگهى اگر روزى توانستى نيكى او را جبران كنى. جبران كن.
۹۸۰۱.امام باقر عليه السلام :هركه در قبال خوبى اى كه به وى شده همانند آن خوبى كند. آن خوبى را جبران و اگر دو برابر آن خوبى كند، سپاسگزارى كرده است.
۹۸۰۲.الكافى ( ـ به نقل از فضل البقباق ـ ) : از امام صادق عليه السلام از آيه: «و اما نعمت خداوندگارت را بازگوى» سؤال كردم فرمود : يعنى كسى كه با بخشش و دهش و احسانش به تو. تو را نواخت. سپس فرمود : پس [بايد ]دين خود را و عطا و نعمتى را كه خداوند به او عنايت كرده است بازگو كند.
1.الأمالي للطوسي : ۵۰۱ / ۱۰۹۷.
2.الخصال : ۶۳۵/۱۰.
3.الخصال : ۵۶۸/۱.
4.معاني الأخبار : ۱۴۱/۱.
5.الضحى : ۱۱.
6.الكافي : ۲/۹۴/۵.