۱۰۰۷۵.عنه عليه السلام :وَقارُ الشَّيبِ أحَبُّ إلَيَّ مِن نَضارَةِ الشَّبابِ.۱
۱۰۰۷۶.عنه عليه السلام :إذا شابَ العاقِلُ شَبَّ عَقلُهُ. إذا شابَ الجاهِلُ شَبَّ جَهلُهُ.۲
۱۰۰۷۷.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :أصبَحَ إبراهيمُ عليه السلام فَرَأى في لِحيَتِهِ شَيبا شَعرَةً بَيضاءَ. فقالَ : الحَمدُ للّه ِِ رَبِّ العالَمينَ الذي بَلَّغَني هذَا المَبلَغَ و لَم أعصِ اللّه َ طَرفَةَ عَينٍ.۳
۲۱۲۰
أوَّلُ مَن شابَ
۱۰۰۷۸.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :كانَ الرجُلُ يَموتُ و قد بَلَغَ الهَرَمَ و لَم يَشِبْ. فكانَ الرجُلُ يَأتِي النادِيَ فيهِ الرجُلُ و بَنُوهُ فلا يَعرِفُ الأبَ مِنَ الابنِ. فيقولُ : أيُّكُم أبُوكُم ؟ فلَمّا كانَ زمانُ إبراهيمَ فقالَ : اللّهُمّ اجعَلْ لي شَيبا اُعرَفُ بهِ. قالَ : فَشابَ و ابيَضَّ رَأسُهُ و لِحيَتُهُ.۴
۱۰۰۷۹.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :كانَ الناسُ لا يَشِيبُونَ. فَأبصَرَ إبراهيمُ عليه السلام شَيبا في لِحيَتِهِ. فقالَ : يا رَبِّ. ما هذا ؟ فقالَ : هذا وَقارٌ. فقالَ : رَبِّ زِدني وَقارا.۵
۱۰۰۷۵.امام على عليه السلام :وقار پيرى. نزد من دوست داشتنى تر از خرّمى جوانى است.
۱۰۰۷۶.امام على عليه السلام :هرگاه خردمند پير شود، خرد او جوان گردد. و هرگاه نادان پير شود، نادانى او جوان گردد.
۱۰۰۷۷.امام باقر عليه السلام :ابراهيم عليه السلام صبحگاه موى سفيدى در محاسن خود ديد. گفت : خداوند پروردگار جهانيان را سپاس كه مرا به اين سن رساند و لحظه اى معصيت او نكردم.
۲۱۲۰
نخستين كسى كه مويش سپيد شد
۱۰۰۷۸.امام على عليه السلام :[در روزگاران گذشته] مَرد سالخورده مى شد و مى مُرد. اما مويش سپيد نمى گشت. به اين سبب گاه كسى به محفلى كه در آن پدر و پسرانش جمع بودند مى آمد. پدر را از پسر باز نمى شناخت و مى پرسيد : كدام يك پدر شماست؟ تا آن كه روزگار ابراهيم فرارسيد. او به درگاه خدا عرض كرد : بار خدايا! مرا پير گردان تا بدان وسيله باز شناخته شوم. پس ابراهيم پير شد و موى سر و صورتش سفيد گشت.
۱۰۰۷۹.امام صادق عليه السلام :[در روزگاران گذشته ]موى [سر و ريش] مردم سفيد نمى شد. ابراهيم عليه السلام موى سپيدى در محاسن خود ديد. عرض كرد : پروردگارا! اين چيست؟ خداوند فرمود : اين وقار است. عرض كرد : پروردگارا! بر وقار من بيفزاى.
1.غرر الحكم : ۱۰۰۹۹.
2.غرر الحكم : (۴۱۶۹ ـ ۴۱۷۰).
3.علل الشرائع : ۱۰۴/۲.
4.علل الشرائع : ۱۰۴/۳.
5.علل الشرائع : ۱۰۴/۱.