۱۸۳۳

الامتِناعُ مِن إسكانِ المُؤمِنِ

۸۸۸۲.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :مَن كانَ لَهُ دارٌ و احتاجَ مُؤمِنٌ إلى سُكناها فَمَنَعَهُ إيّاها قالَ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ : مَلائكَتي. عَبدي بَخِلَ على عَبدي بِسُكنَى الدُّنيا. و عِزَّتي لا يَسكُنُ جِناني أبدا.^۱

(انظر) الحاجة : باب ۹۶۷.

۱۸۳۳

خوددارى از اسكان مؤمن

۸۸۸۲.امام صادق عليه السلام :هر كه خانه اى داشته باشد و مؤمنى. به سكونت در آن نيازمند باشد و او آن را از وى دريغ دارد. خداوند عزّ و جلّ فرمايد : فرشتگان من! بنده ام از سكونت دادن بنده ام در دنيا بخل ورزيد. به عزّتم سوگند كه هرگز در بهشت من سكونت نكند.

1.بحار الأنوار : ۷۴/۳۸۹/۱.