۱۸۱۷

سَفَرُ الآخِرَةِ

۸۸۰۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :مَن تَذَكَّرَ بُعدَ السَّفَرِ استَعَدَّ.۱

۸۸۰۸.عنه عليه السلام :قامَ فينا رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله خَطيبا فقالَ : يا أيُّها الناسُ. إنّكُم في دارِ هُدنَةٍ. و أنتُم على ظَهرِ سَفَرٍ. السَّيرُ بِكُم سَريعٌ. فَأعِدُّوا الجَهازَ لِبُعدِ المَسافَةِ.۲

۸۸۰۹.عنه عليه السلام :آهِ مِن قِلَّةِ الزادِ. و طُولِ الطَّريقِ. و بُعدِ السَّفَرِ. و عَظيمِ المَورِدِ!۳

۸۸۱۰.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :قامَ أبُو ذَرٍّ رحمه الله عِندَ الكَعبَةِ فقالَ : أنا جُندَبُ بنُ سَكَنٍ. فاكتَنَفَهُ الناسُ فقالَ : لَو أنَّ أحَدَكُم أرادَ سَفَرا لاَتَّخَذَ فيهِ مِنَ الزادِ ما يُصلِحُهُ. فَسَفَرُ يَومِ القِيامَةِ أ ما تُرِيدُونَ فيهِ ما يُصلِحُكُم ؟ ! فقامَ إلَيهِ رجُلٌ فقالَ : أرشِدْنا. فقالَ : صُمْ يَوما شَديدَ الحَرِّ للنُّشُورِ. و حُجَّ حَجَّةً لِعَظائمِ الاُمُورِ. و صَلِّ رَكعتَينِ في سَوادِ الليلِ لِوَحشَةِ القُبُورِ. كَلِمَةُ خَيرٍ تَقولُها. و كَلِمَةُ شَرٍّ تَسكُتُ عنها. أو صَدَقَةٌ مِنكَ على مِسكينٍ لَعَلَّكَ تَنجُو بها يا مِسكينُ مِن يَومٍ عَسيرٍ. اِجعَلِ الدنيا دِرهَمَينِ : دِرهَما أنفَقتَهُ عَلى عِيالِكَ. و دِرهمَا قَدَّمتَهُ لآِخِرَتِكَ. و الثالثُ يَضُرُّ و لا يَنفَعُ فلا تُرِدهُ. اِجعَلِ الدنيا كَلِمَتَينِ : كَلِمَةً في طَلَبِ الحَلالِ. و كَلِمَةً للآخِرَةِ. و الثالثةُ تَضُرُّ و لا تَنفَعُ لا تُرِدها. ثُمّ قالَ : قَتَلَني هَمُّ يَومٍ لا اُدرِكُهُ.۴

۱۸۱۷

سفر آخرت

۸۸۰۷.امام على عليه السلام :هركه به فكر دورى راه باشد. خود را آماده كند.

۸۸۰۸.امام على عليه السلام :رسول خدا صلى الله عليه و آله در ميان ما به سخنرانى ايستاد و فرمود : اى مردم! شما در سراى آرامش هستيد. شما بر پشت [مركبِ ]سفر سواريد، حركتتان شتابان است ؛ پس براى سفرِ دور و دراز. خود را آماده كنيد.

۸۸۰۹.امام على عليه السلام :آه از كمى توشه و درازى راه و دورى سفر و عظمت مقصد !

۸۸۱۰.امام باقر عليه السلام :ابوذر رحمه الله در كنار كعبه به پا خاست و گفت : من جُندب بن سَكَن هستم. مردم. او را در ميان گرفتند. ابوذر گفت : اگر يكى از شما بخواهد به سفرى رود. توشه اى كه به كارش آيد با خود بر مى دارد ؛ حال آيا براى سفر آخرت نمى خواهيد توشه اى برداريد كه به كارتان آيد؟ مردى برخاست و گفت : ما را راهنمايى كن. ابوذر گفت : يك روز بسيار گرم را براى روز رستاخيز. روزه بگير و براى كارهاى بزرگ و دشوار (روز قيامت) حجّى بگزار و براى وحشت قبر. در دل شبِ تار. دو ركعت نماز بخوان. اى بينوا! شايد سخن نيكى كه بر زبان آرى و گفتار زشتى كه از آن لب فرو بندى. يا صدقه اى كه به بينوايى دهى، تو را از آن روز دشوار (قيامت) رهايى دهد. دنيا را دو درم قرار ده : درمى براى خرجى خانوده ات و درمى براى آخرتت. سومين درم زيانبار و بى فايده است. پس در پى كسب آن مرو. دنيا را دو جمله دان : جمله اى در طلب حلال و جمله اى براى آخرتت. سومين جمله زيانبار و بى فايده است. در پى آن مرو. آن گاه گفت : اندوه روزى كه بدان نمى رسم، مرا كُشت!.


1.نهج البلاغة : الحكمة ۲۸۰.

2.كنز العمّال : ۴۴۱۶۳.

3.نهج البلاغة : الحكمة ۷۷.

4.بحار الأنوار : ۹۶/۱۱۸/۱۶.