الحديث :
۷۷۵۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :لا صلاةَ لِمَن لا زكاةَ لَهُ. و لا زكاةَ لِمَن لا وَرَعَ لَهُ.۱
۷۷۵۷.عنه عليه السلام :لَمّا نَزَلَت آيَةُ الزَّكاةِ «خُذْ مِنْ أموالِهِم صَدَقَةً...» ۲ في شَهرِ رَمَضانَ. فَأمَرَ رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله مُنادِيَهُ فَنادى في الناسِ : إنّ اللّه َ تباركَ و تعالى قد فَرَضَ علَيكُمُ الزَّكاةَ كما فَرَضَ علَيكُمُ الصَّلاةَ... ثُمّ لَم يَتَعَرَّضْ لِشيءٍ من أموالِهِم حتّى حالَ علَيهِمُ الحَولُ مِن قابِلٍ فَصامُوا و أفطَرُوا. فَأمَرَ صلى الله عليه و آله مُنادِيَهُ فَنادى في المسلمينَ : أيّها المسلمونَ. زَكُّوا أموالَكُم تُقبَلْ صَلاتُكُم.۳
۷۷۵۸.الإمامُ الرِّضا عليه السلام :إنّ اللّه َ عزّ و جلّ أمَرَ بثلاثةٍ مَقرونٍ بها ثلاثةٌ اُخرى : أمَرَ بالصلاةِ و الزكاةِ، فَمَن صَلّى و لَم يُزَكِّ لَم تُقبَلْ مِنهُ صلاتُهُ.۴
۱۵۷۸
حِكمَةُ الزَّكاةِ
۷۷۵۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إنّ اللّه َ فَرَضَ على أغنياءِ الناسِ في أموالِـهِم قَدْرَ الذي يَسَعُ فُقَراءَهُم. فإن ضاعَ الفَقيرُ أو أجهَدَ أو عَرِيَ. فبما يَمنَعُ الغَنيُّ. و إنّ اللّه َ عزّ و جلّ مُحاسِبٌ الأغنياءَ في ذلكَ يَومَ القِيامَةِ. و مُعَذِّبُهُم عَذابا ألِيما.۵
حديث :
۷۷۵۶.امام صادق عليه السلام :كسى كه زكات ندهد نمازش بى حاصل است، و كسى كه ورع نداشته باشد زكاتش پذيرفته نيست.
۷۷۵۷.امام صادق عليه السلام :هنگامى كه آيه زكات [يعنى آيه ]«از اموال آنان صدقه بگير...». در ماه رمضان نازل شد. رسول خدا صلى الله عليه و آله به جارچى خود دستور داد در ميان مردم جار زند كه: خداوند تبارك و تعالى همچنان كه نماز را بر شما واجب كرد، زكات را نيز بر شما واجب ساخت... آن حضرت تا رمضان سال بعد به هيچ چيزى از اموال آنان كارى نداشت. چون [ماه رمضان ]سال بعد را مسلمانان روزه گرفتند و افطار كردند، رسول خدا صلى الله عليه و آله به جارچى خود فرمود تا در ميان مسلمانان جار زند كه : اى مسلمانان! زكات اموالتان را بدهيد تا نمازتان پذيرفته شود.
۷۷۵۸.امام رضا عليه السلام :خداوند عزّ و جلّ به سه چيز فرمان داد كه هر يك با چيزى ديگر قرين (پيوسته) است : به نماز و زكات [در كنار هم ]فرمان داد. پس كسى كه نماز بخواند و زكات ندهد. نمازش پذيرفته نشود....
۱۵۷۸
حكمت زكات
۷۷۵۹.امام على عليه السلام :خداوند در اموال توانگران به اندازه اى كه تهي دستانشان را تأمين كند، حق و حقوق واجب كرد ؛ بنا بر اين. اگر تهيدست نابود شود، يا در راهِ تأمين معاش خود جان بِكَند. يا برهنه بماند. علّتش آن است كه توانگر از پرداخت حقّ او دريغ كرده است. خداوند عزّ و جلّ در روز قيامت توانگران را براى اين كار مؤاخذه مى كند و آنان را عذابى دردناك مى چشاند.
1.مشكاة الأنوار : ۹۶/۲۱۲.
2.التوبة : ۱۰۳.
3.وسائل الشيعة : ۶/۳/۱.
4.بحار الأنوار : ۹۶/۱۲/۱۷.
5.بحار الأنوار : ۹۶/۲۸/۵۷.