۶۸۶۷.عنه عليه السلام :فَتَعالى مِن قَوِيٍّ ما أكرَمَهُ (أحكَمَهُ). و تَواضَعتَ مِن ضعيفٍ ما أجرَأكَ على مَعصيَتِهِ و أنتَ في كَنَفِ سِترِهِ مُقيمٌ. و في سَعَةِ فَضلِهِ مُتَقَلِّبٌ. فلَم يَمنَعْكَ فَضلَهُ. و لَم يَهتِكْ عَنكَ سِترَهُ. بل لَم تَخلُ من لُطفِهِ مَطْرِفَ عَينٍ في نِعمَةٍ يُحدِثُها لكَ أو سيّئةٍ يَستُرُها علَيكَ أو بَليَّةٍ يَصرِفُها عنكَ. فما ظَنُّكَ بهِ لَو أطَعتَهُ ؟!۱
۶۸۶۸.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ للّه ِِ تَبارَكَ وَ تَعالى عَلى عبدِهِ المؤمنِ أربَعينَ جُنَّةً. فمتى أذنَبَ ذنباً (كبيراً) رَفَعَ عَنهُ جُنَّةً. فإذا عابَ أخاهُ المؤمنَ بشيءٍ يَعلَمُهُ مِنهُ انكَشَفَتْ تلكَ الجُنَنُ عَنهُ. و يَبقى مَهتوكَ السِّترِ. فَيَفتَضِحُ في السماءِ على ألسِنَةِ المَلائكةِ و في الأرض على ألسِنَةِ الناسِ.۲
(انظر) التوبة : باب ۴۷۴.
۱۳۹۱
مُكَفِّراتُ الذُّنوبِ
۱ ـ العُقوبةُ في الدنيا
۶۸۶۹.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :إنّ المؤمنَ إذا قارَفَ الذُّنوبَ ابتُلِيَ بها بالفَقرِ. فإن كانَ في ذلكَ كفّارةٌ لِذُنوبِهِ و إلاّ ابتُلِيَ بالمَرضِ. فإن كانَ ذلكَ كفّارةً لِذُنوبِهِ و إلاّ ابتُلِيَ بالخَوفِ مِن السُّلطانِ يَطلُبُهُ. فإن كانَ ذلكَ كفّارةً لِذُنوبِهِ و إلاّ ضُيِّقَ علَيهِ عِندَ خُروجِ نفسِهِ. حتّى يَلقَى اللّه َ حِينَ يَلقاهُ و ما لَهُ مِن ذنبٍ يَدَّعِيهِ علَيهِ فَيَأمُرُ بهِ إلى الجَنَّةِ.۳
۶۸۶۷.امام على عليه السلام :چه بلند مرتبه است آن خدايى كه در عين قدرتمندى بزرگوار است! و چه پستى تو، كه با آن همه ضعف بر نافرمانى او گستاخى ! حال آن كه در پناه عفو و پرده پوشى او به سر مى برى، و در فراخناى فضل و نعمت او مى گردى، و او فضل خود را از تو دريغ نكرد، و پرده اش را [كه بر گناهانت كشيده] ندريد. بلكه در نعمتى كه به تو ارزانى داشت. يا گناهى كه از تو پوشاند. يا بلايى كه از تو برگرداند. لحظه اى از لطف و فضل او دور نبوده اى ؛ حال [ببين] اگر فرمانش را ببرى چه مى كند!
۶۸۶۸.امام صادق عليه السلام :خداوند تبارك و تعالى براى بنده مؤمن خود چهل پرده قرار داده است. هر گاه گناهى [بزرگ]از او سر زند يك پرده كنار مى رود و چون از برادر مؤمن خود عيبى بداند و او را بدان سرزنش كند ديگر پرده ها كنار روند و بى پرده ماند و بدين سان رسوايى اش در آسمان بر سر زبان فرشتگان افتد و در زمين بر سر زبان مردم.
۱۳۹۱
پاك كننده هاى گناهان
۱ ـ كيفر دنيوى
۶۸۶۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :هر گاه مؤمن گناه كند. به سبب آن گناهان گرفتار فقر شود. اگر آن فقر، گناهانش را پاك نكرد، به بيمارى مبتلا شود و اگر آن هم گناهانش را نزدود، به ترس از تعقيب قدرت حاكمه گرفتار آيد و اگر اين نيز گناهانش را پاك نكرد هنگام مردن بسختى جان دهد، تا آن كه سرانجام خدا را بدون گناهى كه به سبب آن بازخواست شود. ديدار كند و دستور رسد كه او را به بهشت برند.
1.نهج البلاغة : الخطبة ۲۲۳.
2.بحار الأنوار : ۷۳/۳۶۱/۸۷.
3.بحار الأنوار : ۸۱/۱۹۹/۵۶.