(انظر) عنوان ۴۱۰ «الفرح».

۱۳۸۲

دَورُ الذُّنوبِ في فَسادِ القَلبِ

الكتاب :

كَلاَّ بَلْ رانَ عَلَى قُلُوبِهِمْ ما كانُوا يَكْسِبُونَ».^۱

الحديث :

۶۸۳۴.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :ما جَفَّتِ الدُّموعُ إلاّ لِقَسوَةِ القُلوبِ. و ما قَسَتِ القُلوبُ إلاّ لكَثرَةِ الذُّنوبِ.^۲

۶۸۳۵.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :ما مِن عَبدٍ إلاّ و في قَلبِهِ نُكتَةٌ بَيضاءُ. فإذا أذنَبَ ذنباً خَرَجَ في النُّكتةِ نُكتةٌ سَوْداءُ. فإن تابَ ذَهَبَ ذلكَ السَّوادُ. و إن تَمادى في الذُّنوبِ زادَ ذلكَ السَّوادُ حتّى يُغَطِّيَ البَياضَ. فإذا [تَـ]غَطَّى البياضُ لَم يَرجِعْ صاحِبُهُ إلى خيرٍ أبداً، و هو قولُ اللّه ِ عزّ و جلّ «كَلاّ بَلْ رانَ على قُلُوبِهِم ما كانُوا يَكْسِبُونَ» .^۳

۶۸۳۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :كانَ أبي عليه السلام يقولُ : ما مِنْ شيءٍ أفسَدَ لِلقَلبِ مِن خطيئةٍ. إنّ القَلبَ لَيُواقِعُ الخطيئةَ فما تَزالُ بهِ حتّى تَغلِبَ علَيهِ فَيُصَيَّرُ أعلاهُ أسفَلَهُ.^۴

۱۳۸۲

نقش گناهان در تباهى دل

قرآن :

«به حقيقت، كارهايى كه مى كردند. بر دلهايشان زنگار بسته است».

حديث :

۶۸۳۴.امام على عليه السلام :اشكها نخشكيد، مگر به سبب سخت دلى و دلها سخت نشد، مگر به سبب كثرت گناه.

۶۸۳۵.امام باقر عليه السلام :هيچ بنده اى نيست مگر آن كه در دلش نقطه اى سفيد وجود دارد ؛ پس هر گاه گناهى مرتكب شود. در آن نقطه. نقطه اى سياه پديد آيد، كه اگر توبه كرد آن سياهى مى رود و اگر در گناهان فرو رفت، نقطه سياه افزايش مى يابد چندان كه همه سفيدى را فرو مى پوشاند. و چون سفيدى پوشانده شد، گنهكار ديگر به خير و صلاح باز نمى آيد. اين است سخن خداوند عزّ و جلّ كه : «به حقيقت. كارهايى كه مى كردند. بر دلهايشان زنگار بسته است».

۶۸۳۶.امام صادق عليه السلام :پدرم عليه السلام مى فرمود : هيچ چيز بيشتر از گناه دل را تباه نمى كند ؛ همانا دل با گناه درگير مى شود ولى گناه چندان به آن مى پردازد (سماجت مى كند) كه سرانجام بر آن چيره مى گردد، و دل واژگونه مى شود.

1.المطفّفين : ۱۴.

2.علل الشرائع : ۸۱/۱.

3.الكافي : ۲/۲۷۳/۲۰.

4.الكافي : ۲/۲۶۸/۱.