۶۷۰۷.الكافي عن أبي حمزة الثمالي : ( ـ الإمامُ الباقرِ عليه السلام أنّه قالَ لِقَتادَة ) : مَن أنتَ ؟ قالَ : أنا قَتادَةُ بنُ دِعامةَ البصريُّ، فقالَ لَهُ أبو جعفرٍ عليه السلام : أنتَ فقيهُ أهلِ البصرةِ ؟ قالَ : نَعَم... فَسَكَتَ قَتادَةُ طويلاً ثُمّ قالَ : أصلَحَكَ اللّه ُ. و اللّه ِ لَقَد جَلَستُ بَينَ يَدَيِ الفُقَهاءِ و قُدّامَ ابنِ عبّاسٍ فما اضطَرَبَ قَلبِي قُدّامَ واحدٍ مِنهُم ما اضطَرَبَ قُدّامَكَ! فقالَ لَهُ أبو جعفرٍ عليه السلام : وَيحَكَ أ تَدرِي أينَ أنتَ ؟! أنتَ بَينَ يَدَي «بُيوتٍ أذِنَ اللّه ُ أنْ تُرْفَعَ وَ يُذْكَر فيهَا اسمُه» . فَأنتَ ثَمَّ. و نحنُ اُولئكَ. فقالَ لَهُ قَتادَةُ : صَدَقتَ و اللّه ِ جَعَلَنِيَ اللّه ُ فِداكَ. و اللّه ِ ما هي بيوتَ حِجارةٍ و لا طِينٍ.^۱

۱۳۵۸

النَّوادِرُ

۶۷۰۸.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :يا أبا ذَرٍّ. لِيُعَظَّم جلالُ اللّه ِ في صَدرِكَ. فلا تَذكُرْهُ كما يَذكُرُهُ الجاهِلُ عِندَ الكَلبِ اللّهُمَّ أخزِهِ. و عِندَ الخِنزيرِ اللّهُمَّ أخزِهِ.^۲

۶۷۰۷.الكافى ( ـ به نقل از أبو حمزة الثمالى ـ ) : امام باقر عليه السلام به قتاده فرمود : تو كيستى؟ عرض كرد : من قتاده پسر دعامه بصرى هستم. امام عليه السلام به او فرمود : تو فقيه اهل بصره هستى؟ عرض كرد : آرى... پس. قتاده مدّت زيادى خاموش ماند و سپس گفت : خدايت شايسته بدارد! به خدا سوگند من در حضور فقيهان و در برابر ابن عباس نشسته ام، اما در حضور هيچ يك از آنان دلم چنان نلرزيد كه در برابر شما لرزيد! امام عليه السلام به او فرمود : واى بر تو! آيا مى دانى كجا هستى؟ تو در برابر «خانه هايى كه خداوند رخصت داده است تا ارجمندش دارند و نامش در آنها ياد شود» قرار دارى. اين خانه ها ما هستيم و تو در برابر آنها هستى. قتاده عرض كرد : به خدا راست مى گويى. خدا مرا فداى تو كند. به خدا قسم منظور از اين خانه ها، خانه هاى سنگى و گِلى نيست.

۱۳۵۸

گوناگون

۶۷۰۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اى ابوذر! بايد خداوند در دل تو با شكوه و جلال باشد. پس او را چنان ياد مكن كه نادان ياد مى كند و [تنها ]هنگام ديدن سگ يا خوك مى گويد : خدايا! خوارش كن.

1.الكافي : ۶/۲۵۶/۱.

2.بحار الأنوار : ۷۷/۸۲/۲.