۱۱۰۹
عِلَّةُ الجُحودِ
الكتاب :
ثُمَّ كَانَ عاقِبَةَ الَّذِينَ أَسَاؤُوا السُّوأى أَنْ كَذَّبُوا بِآيَاتِ اللّه ِ وَ كَانُوا بِهَا يَسْتَهْزِئُونَ».۱
بَلْ هُوَ آيَاتٌ بَيِّناتٌ فِي صُدُورِ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ وَ ما يَجْحَدُ بِآيَاتِنَا إِلاَّ الظَّالِمُونَ».۲
قَدْ نَعْلَمُ إِنَّهُ لَيَحْزُنُكَ الَّذِي يَقُولُونَ فَإِنَّهُمْ لا يُكَذِّبُونَكَ وَ لكِنَّ الظّالِمِينَ بِآيَاتِ اللّه ِ يَجْحَدُونَ».۳
وَ جَحَدُوا بِهَا وَ اسْتَيْقَنَتْهَا أَنْفُسُهُمْ ظُلْما وَ عُلُوّا فَانْظُرْ كَيْفَ كانَ عاقِبَةُ الْمُفْسِدِينَ».۴
سَأَصْرِفُ عَنْ آيَاتِيَ الَّذِينَ يَتَكَبَّرُونَ فِي الْأَرْضِ بِغَيْرِ الْحَقِّ».۵
قُلِ انْظُرُوا ما ذَا فِي السَّماوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَ مَا تُغْنِي الاْيَاتُ وَ النُّذُرُ عَنْ قَوْمٍ لا يُؤْمِنُونَ».۶
الحديث :
۵۲۱۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :وَ لَعَمْري. ما اُتيَ الجُهّالُ مِن قِبَلِ رَبِّهِم. و إنَّهُم لَيَرونَ الدَّلالاتِ الواضِحاتِ و العَلاماتِ البَيِّناتِ في خَلْقِهِم. و ما يُعايِنونَ مِن مَلَكوتِ السَّماواتِ و الأرضِ. و الصُّنْعِ العَجيبِ المُتْقَنِ الدّالِّ على الصّانِع. و لكنَّهُم قَومٌ فَتَحوا على أنْفُسِهم أبْوابَ المَعاصي و سَهَّلوا لَها سبيلَ الشَّهَواتِ. فغَلَبَتِ الأهْواءُ على قُلوبِهِم. و اسْتَحْوَذَ الشَّيطانُ بظُلْمِهِم علَيهِم. و كذلكَ يَطْبَعُ اللّه ُ على قُلوبِ المُعْتَدينَ.۷
۱۱۰۹
علت انكار خدا
قرآن :
«سپس فرجام آن كسان كه مرتكب كارهاى بد شدند اين شد كه آيات خدا را دروغ انگاشتند و آنها را به تمسخر مى گرفتند».
«بلكه قرآن آياتى است روشن كه در سينه اهل دانش جاى دارد و آيات ما را جز ستمگران انكار نمى كنند».
«مى دانيم كه سخنانشان تو را اندوهگين مى سازد ؛ آنان تو را تكذيب نمى كنند بلكه اين ستمگران سخن خدا را انكار مى كنند».
«با آن كه در دل به آن يقين آورده بودند ولى از روى ستم و برترى جويى انكارش كردند. پس بنگر كه عاقبت تبهكاران چگونه بود».
«آن كسانى را كه به ناحقّ در زمين سركشى مى كنند. زودا كه از آيات خويش روي گردان سازم».
«بگو : بنگريد كه چه چيزهايى در آسمانها و زمين است. و اين آيات و هشدارها قومى را كه ايمان نمى آورند سود نمى دهد».
حديث :
۵۲۱۶.امام صادق عليه السلام :به جان خودم سوگند كه خداوند، [ در مورد اين] مردمانِ نادان (خدا نشناس) خداوند كوتاهى نكرده است. آنان دلالتهاى آشكار و نشانه هاى روشن را در آفرينش خود مى بينند و ملكوت آسمانها و زمين و آفرينش شگفت آورى را كه در كمال اتقان و نظم است و بر وجود آفريدگار دلالت دارد مشاهده مى كنند، اما آنان، مردمانى هستند كه درهاى گناهان را به روى خود گشودند و راه شهوتها را بر خويش هموار كردند و در نتيجه، هواهاى نفس بر دلهايشان چيره گشت و به سبب ستمى كه بر خويش روا داشتند، شيطان بر آنان مسلّط گشت و خداوند اين چنين بر دلهاى متجاوزان مُهر مى نهد [و در نتيجه خدا را نمى شناسند].
1.الروم : ۱۰.
2.العنكبوت : ۴۹.
3.الأنعام : ۳۳.
4.النمل : ۱۴.
5.الأعراف : ۱۴۶.
6.يونس : ۱۰۱.
7.بحار الأنوار : ۳/۱۵۲.