۵۱۲۹.بحار الأنوار عن محمّد بن عبد اللّه الخراسانيّ خاددَخلَ رجُلٌ مِن الزَّنادِقَةِ على الرِّضا عليه السلام و عِندَهُ جَماعَةٌ. فقالَ لَهُ أبو الحسنِ عليه السلام : أ رَأيْتَ إنْ كانَ القَولُ قَولَكُم ـ و ليسَ هُو كما تَقولونَ ـ أ لَسْنا و إيّاكُم شَرَعا سَواءً. و لا يَضُرُّنا ما صَلَّيْنا و صُمْنا و زَكَّيْنا و أقْرَرْنا ؟ فسَكَتَ. فقالَ أبو الحسنِ عليه السلام : إنْ يَكُنِ القَولُ قَوْلَنا ـ و هُو كما نَقولُ ـ أ لَسْتُم قد هَلَكْتُم و نَجَوْنا؟!^۱

۵۱۳۰.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ مِمّا نُقِلَ عَنهُ. و قيلَ لغَيرِهِ ـ ) : ۰ زَعَمَ المُنَجِّمُ و الطَّبيبُ كِلاهُما أنْ لا مَعادَ، فقلتُ: ذاكَ إلَيْكُما ۰ ۰ إنْ صَحّ قَولُكُما فلَستُ بخاسِرٍ أو صَحَّ قَولي فالوَبالُ علَيْكُما^۲ ۰

۱۰۷۹

عَجزُ العقُولِ عَن إنكارِ اللّه ِ

۵۱۳۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :الحَمدُ للّه ِ المُتَجلّي لخَلْقِهِ بخَلْقِهِ. و الظّاهِرِ لقُلوبِهِم بحُجّتِهِ.^۳

۵۱۲۹.بحار الأنوار ( ـ به نقل از محمّد بن عبد اللّه خراسانى خادم امام ) : جماعتى در خدمت امام رضا عليه السلام بودند، كه زنديقى وارد شد. حضرت به او فرمود : اگر سخن شما درست باشد ـ كه نيست ـ در اين صورت آيا نه اين است كه ما و شما يكسان هستيم و نماز و روزه و زكات و ايمان ما زيانى به ما نمى رساند؟ زنديق خاموش ماند. سپس امام رضا عليه السلام فرمود : اگر سخن ما درست باشد ـ كه هست ـ آيا شما به هلاكت درنيفتاده ايد و ما نجات نيافته ايم؟!

۵۱۳۰.امام على عليه السلام ( ـ در ابيات زير كه منسوب به ايشان است و بعضى هم آن ) فرمود : {۰منجّم و طبيب هر دو ادعا كردند/ كه معادى در كار نيست، گفتم خود ببينيد ۰} {۰اگر سخن شما درست باشد من زيان نكرده ام/ و اگر سخن من درست باشد، شما كيفر مى بينيد. ۰}

۱۰۷۹

ناتوانى خردها از انكار خدا

۵۱۳۱.امام على عليه السلام :ستايش خدايى را كه با آفرينشِ موجودات، بر جهانيان آشكار گشته و به برهان خويش، بر دلهاى آنان نمودار است.

۵۱۳۲.امام على عليه السلام :ستايش خدايى را كه به امور پنهانى داناست و نشانه هاى آشكارى بر هستى او گواه است و ديدن او با بينايى چشم ظاهرى ممكن نيست. پس. نه چشمى كه او را نديده است، انكارش مى كند و نه دلى كه هستى او را اثبات مى كند، به كنه ذاتش پى مى برد... پس اوست آن كه نشانه هاى هستى بر اقرار باطنى منكران او گواهى مى دهد.

1.. بحار الأنوار: ۳/۳۶/۱۲.

2.بحار الأنوار: ۷۸/۸۷/۹۲.

3.. نهج البلاغة : الخطبة ۱۰۸.