۴۸۴۸.عنه صلى الله عليه و آله :المُنْفِقُ عُمرَهُ في طَلَبِ الدُّنيا خاسِرُ الصَّفْقَةِ. عادِمُ التَّوفيقِ.^۱

۴۸۴۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :فرُبَّ دائبٍ مُضِيعٌ. و رُبَّ كادِحٍ خاسِرٌ.^۲

۴۸۵۰.عنه عليه السلام :لا تَأمَنَنَّ على خَيـرِ هـذهِ الاُمَّةِ عَذابَ اللّه ِ. لقَولهِ تعالى : «فلا يَأمَنُ مَكْرَ اللّه ِ إلاّ القَومُ الخاسِرونَ» ^۳.^۴

۴۸۵۱.عنه عليه السلام :احْذَرْ أنْ يَراكَ اللّه ُ عِندَ مَعْصيَتِهِ. و يَفْقِدَكَ عِندَ طاعَتِهِ. فتَكونَ مِن الخاسِرينَ.^۵

۱۰۲۱

خَسِرَ الدُّنيا وَ الآخِرَةَ

الكتاب :

وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَعْبُدُ اللّه َ عَلَى حَرْفٍ فَإِنْ أَصَابَهُ خَيْرٌ اطْمَأَنَّ بِهِ وَ إِنْ أَصَابَتْهُ فِتْنَةٌ انْقَلَبَ عَلَى وَجْهِهِ خَسِرَ الدُّنْيا وَ الاْخِرَةَ ذلِكَ هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِينُ».^۶

الحديث :

۴۸۵۲.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ و قد سُئلَ : مَنِ العَظيمُ الشَّقاءِ ؟ ـ ) : رجُلٌ تَرَكَ الدُّنيا للدُّنيا فَفاتَتْهُ الدُّنيا و خَسِرَ الآخِرَةَ. و رَجُلٌ تَعَبّدَ و اجْتَهَدَ و صامَ رِياءً للنّاسِ فذاكَ حُرِمَ لذّاتِ الدُّنيا مِن دُنْيانا و لَحِقَهُ التَّعَبُ الّذي لَو كانَ بهِ مُخْلِصا لاسْتَحَقَّ ثوابَهُ.^۷

۴۸۴۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :كسى كه عمر خود را در طلب دنيا صرف كند در اين معامله زيان كرده و توفيق را از دست داده است.

۴۸۴۹.امام على عليه السلام :بسا كوشايى كه كار را تباه مى كند و بسا زحمتكشى كه زيان مى بيند.

۴۸۵۰.امام على عليه السلام :بر بهترين فرد اين امت از عذاب خدا ايمن مباش ؛ زيرا خداى بزرگ مى فرمايد: «از مكر خدا جز زيانكاران خود را ايمن نپندارند».

۴۸۵۱.امام على عليه السلام :بپرهيز از اين كه خداوند تو را در حال معصيتش ببيند و در حال طاعتش نبيند كه در اين صورت از زيانكاران خواهى بود.

۱۰۲۱

زيان كارى در دنيا و آخرت

قرآن :

«و از ميان مردم كسى است كه خدا را فقط در يك حال مى پرستد. اگر خيرى به او رسد دلش بدان آرام گيرد و اگر آزمايشى پيش آيد رخ برتابد (دگرگون شود). در دنيا و آخرت زيان بيند و اين همان زيان آشكار است».

حديث :

۴۸۵۲.امام على عليه السلام ( ـ در پاسخ به اين سؤال كه : بدبخت بزرگ كيست ؟ ـ ) فرمود : مردى كه دنيا را به خاطر دنيا وا گذارد و بدين سبب دنيا را از دست دهد و آخرت را زيان كند و مردى كه براى خودنمايى عبادت و كوشش كند و روزه بگيرد ؛ چنين كسى به خاطر دنيا از لذتهاى دنيا محروم گشته و خود را به رنجى در افكنده است كه اگر براى خدا مى بود سزاوار پاداش او مى شد.

1.تنبيه الخواطر : ۲/۱۱۹.

2.نهج البلاغة : الخطبة ۱۲۹.

3.الأعراف : ۹۹.

4.نهج البلاغة : الحكمة ۳۷۷.

5.نهج البلاغة : الحكمة ۳۸۳.

6.الحجّ : ۱۱.

7.تنبيه الخواطر : ۲/۹۵.