۴۷۱۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :الحياءُ سَبَبٌ إلى كُلِّ جَميلٍ.^۱

۴۷۱۴.عنه عليه السلام :أحسَنُ مَلابِسِ الدِّينِ الحياءُ.^۲

۴۷۱۵.عنه عليه السلام :الحياءُ تَمامُ الكَرَمِ. و أحسَنُ الشِّيَـمِ.^۳

۴۷۱۶.عنه عليه السلام :الحياءُ مِفْتاحُ كُلِّ الخَيرِ.^۴

۴۷۱۷.عنه عليه السلام :مَن كساهُ الحياءُ ثَوبَهُ خَفِيَ على النّاسِ عَيْبُهُ.^۵

۴۷۱۸.عنه عليه السلام :أعقَلُ النّاسِ أحْياهُم.^۶

۴۷۱۹.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام في رِسالَةٍ كَتَبَهاعلَيْكُم بالحياءِ. و التَّنَزُّهِ عَمّا تَنَزَّهَ عَنهُ الصّالحونَ قَبْلَكُم.^۷

۴۷۲۰.مصباح الشريعة ( ـ فيما نسبه إلى الإمام الصادق عليه السلام ـ ) : الحياءُ نُورٌ جَوهَرُهُ صَدرُ الإيمانِ. و تَفْسيرُهُ التَّثَبُّتُ عِندَ كُلِّ شَيءٍ يُنْكِرُهُ التَّوحيدُ و المَعرِفَةُ.^۸

۹۸۹

الحَياءُ رَأسُ المَكارِمِ

۴۷۲۱.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ خِصالَ المَكارِمِ بَعْضُها مُقيَّدٌ ببَعْضٍ. يُقَسِّمُها اللّه ُ حَيثُ يشاءُ. تَكونُ في الرّجُلِ و لا تكونُ في ابنِهِ، و تكونُ في العَبدِ و لا تكونُ في سَيّدِهِ : صِدْقُ الحَديثِ. و صِدْقُ النّاسِ. و إعْطاءُ السّائلِ. و المُكافَأةُ بالصَّنائعِ. و أداءُ الأمانَةِ. و صِلَةُ الرَّحِمِ. و التّودُّدُ إلى الجارِ و الصّاحبِ. و قِرَى الضَّيفِ. و رأسُهنَّ الحياءُ.^۹

۴۷۱۳.امام على عليه السلام :شرم، وسيله رسيدن به هر زيبايى است.

۴۷۱۴.امام على عليه السلام :زيباترين جامه دين، شرم است.

۴۷۱۵.امام على عليه السلام :شرم، كمال بزرگوارى و بهترين خوى است.

۴۷۱۶.امام على عليه السلام :شرم، كليد همه خوبيهاست.

۴۷۱۷.امام على عليه السلام :هر كس كه شرم، جامه خود را بر او بپوشاند، عيبش بر مردم پوشيده مانَد.

۴۷۱۸.امام على عليه السلام :خردمندترين مردم، با شرم ترين آنهاست.

۴۷۱۹.امام صادق عليه السلام ( ـ در نامه اى به اصحاب خود كه به آنان دستور داد پي ) نوشت : بر شما باد شرم و دورى كردن از آنچه مردمان صالح پيش از شما از آنها دورى كردند.

۴۷۲۰.مصباح الشريعة ( ـ در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است ) : شرم نورى است كه ذات و جوهر آن صدرِ ايمان است. معناى شرم اين است كه در برابر هر آنچه با توحيد و معرفت ناسازگار است خويشتندارى كنى.

۹۸۹

شرم سر آمد مكارم اخلاق است

۴۷۲۱.امام صادق عليه السلام :خصلت هاى نيك، يكى بسته به ديگرى است. خداوند آنها را به هر كه خود خواهد مى دهد. ممكن است در مرد باشد، ولى در فرزندش نباشد. در بنده باشد و در خواجه اش نباشد. [اين خويها عبارتند از :] راستگويى. صداقت با مردم. عطا كردن به درخواست كننده، جبران كردن خوبيها. امانتدارى. صله رحم. دوستى و مهربانى با همسايه و يار. ميهمان نوازى و در رأس همه اينها شرم.

1.بحار الأنوار: ۷۷/۲۱۱/۱.

2.. غرر الحكم : ۲۹۹۷.

3.غرر الحكم : ۱۳۴۰.

4.. غرر الحكم : ۳۴۰.

5.بحار الأنوار: ۷۷/۲۸۷/۱.

6.. غرر الحكم : ۲۹۰۰.

7.بحار الأنوار : ۷۸/۲۱۱/۹۳.

8.مصباح الشريعة : ۵۱۰.

9.الأمالي للطوسي : ۳۰۱/۵۹۷.