۴۶۳۸.الإمامُ الكاظمُ عليه السلام :مَن قَصدَ إلَيهِ رجُلٌ من إخوانِهِ مُسْتَجيرا بِه في بَعْضِ أحْوالِهِ فلَم يُجِرْهُ بَعدَ أن يَقْدِرَ علَيهِ. فَقد قَطَعَ وَلايةَ اللّه ِ عزّ و جلّ.^۱

۴۶۳۹.عنه عليه السلام :مَن أتاهُ أخوهُ المؤمنُ في حَاجةٍ فإنّما هِي رَحْمَةٌ مِن اللّه ِ تباركَ و تعالى ساقَها إلَيه. فإنْ قَبِلَ ذلكَ فَقد وَصَلَهُ بوَلايَتِنا. و هُو مَوصولٌ بوَلايةِ اللّه ِ. و إن رَدّهُ عن حاجَتِه و هُو يِقْدِرُ على قَضائها سَلّطَ اللّه ُ علَيهِ شُجاعا مِن نارٍ يَنْهَشُهُ في قَبْرِهِ إلى يَومِ القِيامَةِ.^۲

(انظر) وسائل الشيعة : ۱۱ / ۵۹۹ باب ۳۹.المسكن : باب ۱۸۳۳.

۹۶۸

مَنِ احتَجَبَ عَن مُؤمِنٍ مُحتاجٍ

۴۶۴۰.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :أيُّما مسلمٍ أتى مسلما ـ زائرا أو طالِبَ حاجَةٍ و هُو في مَنزِلِهِ ـ فاسْتَأذَنَ لَه و لَم يَخْرُجْ إلَيهِ. لَم يَزَلْ في لَعْنَةِ اللّه ِ عزّ و جلّ حتّى يَلْتَقِيا.^۳

۴۶۴۱.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :مَن صارَ إلى أخيهِ المؤمنِ في حاجَتِهِ أو مُسَلِّما فحَجَبَهُ. لَم يَزَلْ في لَعْنةِ اللّه ِ إلى أنْ حَضَرَتْهُ الوَفاةُ.^۴

۴۶۳۸.امام كاظم عليه السلام :كسى كه برادرش نزد او برود و در موردى از وى كمك (پناه) بخواهد و او بتواند و كمكش نكند رشته پيوند با خداوند عزّ و جلّ را بريده است (ايمانش سلب شده است).

۴۶۳۹.امام كاظم عليه السلام :هر كس برادر مؤمنش براى كارى و حاجتى نزد او آيد، اين، در حقيقت، رحمتى است از سوى خداوند تبارك و تعالى كه به جانب او سوق داده است. پس، اگر حاجت او را روا سازد خود را به ولايت ما پيوند زده و ولايت ما هم به ولايت خدا پيوسته است. اما اگر مى تواند حاجت او را برآورَد و برنياورَد، خداوند در قبرش مارى آتشين بر او مسلط گرداند كه تا روز قيامت وى را نيش زند.

۹۶۸

كسى كه خود را از دسترس مؤمن نيازمند دور نگه دارد

۴۶۴۰.امام باقر عليه السلام :هرگاه مسلمانى براى ديدار مسلمانى ديگر يا حاجت خواهى از او به منزل وى رود و اجازه ورود بخواهد و او بيرون نيايد. تا زمانى كه همديگر را ديدار كنند. پيوسته در لعنت خدا باشد.

۴۶۴۱.امام صادق عليه السلام :كسى كه براى طلب حاجت خود، يا براى سلام و احوالپرسى نزد برادر مؤمن خود رود و او خود را از وى مخفى كند. تا زنده است، پيوسته در لعنت خدا باشد.

1.الكافي : ۲/۳۶۶/۴.

2.الكافي : ۲/۱۹۶/۱۳.

3.الكافي : ۲/۳۶۵/۴.

4.الاختصاص : ۳۱.