۷۱۵
حُرمَةُ الحَرَمِ
الكتاب :
(وَ مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِنا).۱
الحديث :
۳۴۷۱.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :لا يَحِلُّ لأحَدِكُم أن يَحْمِلَ بمَكّةَ السِّلاحَ.۲
۳۴۷۲.عنه صلى الله عليه و آله :إنَّ النّاسَ لَم يُحَرِّموا مَكّةَ و لكنّ اللّهَ حَرّمَها. فهِي حَرامٌ إلى يَومِ القيامَةِ. و إنّ مِنْ أعْتى النّاسِ على اللّهِ رجُلٌ قَتَلَ في الحَرَمِ. و رَجُلٌ قَتَل غَيرَ قاتلِهِ. و رجُلٌ أخَذَ بذُحولِ الجاهِليَّةِ.۳
۳۴۷۳.الدرّ المنثور :لمّا فَتَح اللّهُ على رسولِهِ مكّةَ قامَ فيهِم فحَمِدَ اللّهَ و أثْنى علَيهِ. ثُمَّ قالَ : إنَّ اللّهَ حَبسَ عن مَكّةَ الفِيلَ و سَلّطَ علَيها رَسولَهُ و المؤمنينَ. و إنَّما أُحِلّتْ لي ساعةً مِن النَّهارِ. ثُمَّ هِي حَرامٌ إلى يَومِ القِيامَةِ. لا يُعْضَدُ شَجَرُها. و لا يُنَفَّرُ صَيْدُها.۴ «و مَنْ دَخَلَهُ كانَ آمِنَا» ـ
۳۴۷۴.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ( ـ في قولهِ تعالى : ) : مَن دَخلَ الحَرمَ مِن النّاسِ مُسْتَجيرا بِه فهُو آمِنٌ مِن سَخَطِ اللّهِ. و مَن دَخلَهُ مِن الوَحْشِ و الطَّيْرِ كانَ آمِنا مِن أنْ يُهاجَ أو يُؤْذى حتّى يَخرُجَ مِن الحَرَمِ.۵
۷۱۵
حرمت حرم
قرآن :
«و هر كس به آن درآيد در امان است».
حديث :
۳۴۷۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بر هيچ يك از شما روا نيست كه در مكه اسلحه با خود حمل كند.
۳۴۷۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اين مردم نبودند كه مكه را محترم شمردند، بلكه خداوند آن را حرمت نهاد، پس مكه تا روز قيامت محترم است. سركش ترين مردم بر خدا، كسى است كه در حرم الهى مرتكب قتل شود و كسى كه فردى را كه قصد جان او را نداشته است، بكشد و كسى كه كينه هاى جاهليت را دوباره زنده كند.
۳۴۷۳.الدرّ المنثور :هنگامى كه خداوند مكه را براى پيامبر خود فتح كرد، آن حضرت در ميان مردم برخاست و حمد و ثناى الهى گفت و آن گاه فرمود: خداوند [ اصحاب ]فيل را از حمله به مكّه بازداشت و پيامبر خود و مؤمنان را بر آن چيره گردانيد. اين شهر فقط ساعتى از روز [و فقط ]براى من حلال شد و سپس تا روز قيامت حرام و محترم است، درختش را نبايد بريد و صيدش را نبايد رم داد.
۳۴۷۴.امام صادق عليه السلام ( ـ درباره آيه «و هر كس به آن درآيد در امان است» ـ ) فرمود: هر انسانى كه وارد حرم شود و به آن پناه برد، از خشم خدا در امان است. و هر حيوان و پرنده اى وارد آن شود، نبايد آن را آزار يا رم داد، تا آن گاه كه از حرم خارج شود.
1.آل عمران : ۹۷.
2.صحيح مسلم : ۲/۹۸۹/۴۴۹.
3.الدرّ المنثور : ۱/۲۹۸.
4.الدرّ المنثور : ۱/۲۹۸.
5.الكافي : ۴/۲۲۶/۱.