۳۱۸۳.الإمامُ الباقرُ عليه السلام :قالَ رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : ما آمَنَ بي مَن باتَ شَبْعانَ و جارُهُ جائعٌ. قالَ : و ما مِن أهلِ قريةٍ يَبِيتُ و فيهِم جائعٌ. يَنظُرُ اللّهُ إليهِم يومَ القِيامَةِ.۱
۳۱۸۴.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام ( ـ عن آبائِهِ عليهم السلام ـ ) : عن أميرِ المؤمنينَ عليه السلام أنّهُ سَمِعَ النبيَ صلى الله عليه و آله يقولُ لأصحابِهِ يَوما : ما آمَن باللّهِ و اليَومِ الآخِرِ مَن باتَ شَبْعانَ و جارُهُ جائعٌ. فقُلْنا: هَلَكْنا يا رسولَ اللّهِ ! فقالَ : مِن فَضْلِ طَعامِكُم و مِن فَضْلِ تَمْرِكُم و وَرِقِكُم و خَلَقِكُم و خِرَقِكُم. تُطْفؤونَ بها غَضبَ الرَّبِّ.۲(انظر) وسائل الشيعة : ۸ / ۴۹۰ باب ۸۸.
۶۵۲
حَقُّ الجارِ
۳۱۸۵.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله ( ـ في حُقوقِ الجارِ ـ ) : إنِ اسْتَغاثَكَ أغَثْتَهُ. و إنِ اسْتَقْرَضَكَ أقْرَضْتَهُ. و إنِ افْتَقَر عُدْتَ علَيهِ. و إنْ أصابَتْهُ مُصيبَةٌ عَزَّيْتَهُ. و إنْ أصابَهُ خَيرٌ هَنّأتَهُ. و إنْ مَرِضَ عُدْتَهُ. و إنْ ماتَ اتَّبَعتَ جَنازَتَهُ. و لا تَسْتَطِلْ علَيهِ بالبِناءِ فتَحْجُبَ عَنهُ الرِّيحَ إلاّ بإذنِهِ. و إذا اشْتَرَيتَ فاكِهَةً فأهْدِ لَهُ. فإنْ لَم تَفْعلْ فأدْخِلْها سِرّا. و لا تُخْرِجْ بها وُلْدَكَ تَغيظُ بها وُلْدَهُ. و لا تُؤْذِهِ برِيحِ قِدْرِكَ إلاّ أنْ تَغرِفَ لَهُ مِنها.۳
۳۱۸۳.امام باقر عليه السلام :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: به من ايمان نياورده است آن كه شب را با شكم سير بخوابد و همسايه اش گرسنه باشد. فرمود: اهل هر آبادى كه شب را بگذرانند و در ميان ايشان گرسنه اى باشد. روز قيامت خداوند به آنان نظر رحمت نمى افكند.
۳۱۸۴.امام صادق عليه السلام ( ـ به نقل از پدرانش عليهم السلام ـ ) فرمود : امام على عليه السلام از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله شنيد كه به اصحابش فرمود: به خدا و روز قيامت ايمان نياورده است كسى كه شب سير بخوابد و همسايه اش گرسنه باشد. عرض كرديم: اى رسول خدا! ما [كه با اين سخن] نابود شديم. پيامبر فرمود: شما با خوراك اضافى و با مازاد خرما و پولتان و لباسهاى كهنه و فرسوده تان، خشم خدا را فرو نشانيد.
۶۵۲
حقّ همسايه
۳۱۸۵.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ( ـ درباره حقوق همسايه ـ ) فرمود : [حقّ اوست كه] اگر از تو كمك خواست كمكش كنى، اگر از تو قرض خواست به او قرض دهى، اگر نيازمند شد نيازش را برطرف سازى، اگر مصيبتى ديد او را دلدارى دهى، اگر خير و خوبى به او رسيد به وى تبريك گويى، اگر بيمار شد به عيادتش روى، وقتى مُرد در تشييع جنازه اش شركت كنى، خانه ات را بلندتر از خانه او نسازى تا جلوى جريان هوا را بر او بگيرى مگر آن كه خودش اجازه دهد، هرگاه ميوه اى خريدى براى او تعارف بفرستى و اگر اين كار را نكردى مخفيانه ميوه را به خانه ات ببر، فرزندت را همراه ميوه بيرون مياور كه بچه او با ديدن ميوه در دست او ناراحت شود، با بوى و دود ديگت او را ناراحت نكن مگر آن كه مقدارى از غذاى آن را براى او بفرستى.
1.الكافي : ۲/۶۶۸/۱۴.
2.بحار الأنوار : ۷۷/۱۹۱/۱۱.
3.مسكّن الفؤاد : ۱۰۵.