۲۸۶۲.عنه عليه السلام :اللّهَ اللّهَ فيا لجِهادِ بأمْوالِكُم و أنْفُسِكُم و ألْسِنَتِكُم في سبيلِ اللّهِ.۱(انظر) الأمر بالمعروف و النهي عن المنكر : باب ۲۶۵۵. ۲۶۵۶. الشعر : باب ۲۰۰۸.
۵۸۴
التَّحريضُ عَلَى الجِهادِ
الكتاب:
يا أَيُّهَا النَّبيُّ حَرِّضِ الْمُؤْمِنِينَ عَلَى الْقِتالِ».۲
وَ مَا لَكُمْ لا تُقَاتِلُونَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَ الْمُسْتَضْعَفِينَ مِنَ الرِّجَالِ وَ النِّسَاءِ وَ الْوِلْدَانِ الَّذِينَ يَقُولُونَ رَبَّنَا أَخْرِجْنَا مِنْ هذِهِ الْقَرْيَةِ الظّالِمِ أَهْلُهَا وَ اجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ وَلِيّا وَ اجْعَلْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ نَصِيرا».۳
الحديث:
۲۸۶۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ في استنفارِ النّاسِ الى أهْلِ الشّامِ ـ ) : لبئسَ لَعَمْرُ اللّهِ سُعْرُ نارِ الحَرْبِ أنْتُم ! تُكادُونَ و لا تَكِيدُونَ. و تُنْتَقَصُ أطْرافُكُم فَلا تَمْتَعِضونَ. لا يُنامُ عَنكُم و أنْتُم في غَفْلَةٍ سَاهونَ......... و اللّهِ. إنَّ امْرَأً يُمكِّنُ عَدُوَّهُ مِن نفسِهِ يَعْرُقُ لَحْمَهُ و يَهْشِمُ عَظْمَهُ و يَفْري جِلْدَهُ لَعظيمٌ عَجْزُهُ. ضَعيفٌ ما ضُمَّتْ علَيهِ جَوانِحُ صَدْرِهِ. أنتَ فكُنْ ذاكَ إنْ شِئْتَ. فأمّا أنا فَو اللّهِ دونَ أنْ اُعطيَ ذلكَ ضَربٌ بالمَشْرَفيّةِ تَطيرُ مِنهُ فَراشُ الهامِ. و تَطيحُ السَّواعِدُ و الأقْدامُ. و يَفْعلُ اللّهُ بعدَ ذلكَ ما يشاءُ.۴
۲۸۶۲.امام على عليه السلام :خدا را، خدا را، در جهاد كردن با مالها و جانها و زبانهايتان در راه خدا.
۵۸۴
تشويق به جهاد
قرآن :
«اى پيامبر! مؤمنان را به پيكار تشويق كن».
«شما را چه شده است كه در راه خدا و [نجات ]مردان و زنان و كودكان ناتوان نمى جنگيد؛ همانان كه مى گويند: بار خدايا! ما را از اين قريه اى كه مردمش ستمگرند بيرون بَر و از جانب خود يار و مددكارى قرار ده».
حديث :
۲۸۶۳.امام على عليه السلام ( ـ براى تشويق مردم به جنگ با اهل شام ـ ) فرمود: سوگند به خدا كه شما بد شعله اى براى آتش جنگ هستيد! [زيرا ]به شما نيرنگ مى زنند و شما نيرنگ نمى زنيد، شهرهاى شما را مى گيرند و شما خشمگين نمى شويد، دشمن از شما غافل نيست و شما در غفلت و بى خبرى به سر مى بريد......... به خدا سوگند كسى كه دشمنش را بر خود چنان مسلّط كند كه گوشتش را تا استخوان بخورد و استخوانش را دَرهم شكند و پوستش را بكَنَد، بس ناتوان و زبون است و در سينه اش دلى ضعيف دارد. تو اگر خواهى چنين باشى، باش، اما من، به خدا سوگند، چنين نخواهم بود، بلكه با شمشيرهاى مَشْرَفى چنان بر او خواهم نواخت كه ريزه استخوانهاى سر او بپرد و دستها و پاها به هر سو پراكنده شود. از آن پس، خدا هر چه خواهد مى كند.
1.نهج البلاغة : الكتاب ۴۷.
2.. الأنفال : ۶۵.
3.النساء : ۷۵.
4.نهج البلاغة : الخطبة ۳۴.