۲۳۲۶.الإمامُ الكاظمُ عليه السلام ( ـ في قولِ اللّهِ عزّ و جلّ: ) : يَتوبُ العبدُ ثُمّ لا يَرْجِعُ فيهِ.^۱

۲۳۲۷.الإمامُ الهاديُّ عليه السلام ( ـ و قد سُئلَ عنِ التّوبةِ النَّصُوحِ ـ ) : أنْ يَكونَ الباطِنُ كالظّاهِرِ و أفْضَلَ مِن ذلكَ.^۲

۴۷۲

تَأخيرُ التَّوبَةِ

الكتاب:

إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ يَتُوبُونَ مِنْ قَرِيبٍ فَأُولئِكَ يَتُوبُ اللّهُ عَلَيْهِمْ وَ كانَ اللّهُ عَلِيما حَكِيما».^۳

الحديث:

۲۳۲۸.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :يا بنَ مَسعودٍ. لا تُقَدِّمِ الذّنبَ و لا تُؤَخِّرِ التّوبَةَ. و لكِنْ قَدِّمِ التَّوبةَ و أخِّرِ الذَّنبَ. فإنَّ اللّهَ تعالى يقولُ في كتابهِ : «بل يُريدُ الإنسانُ لِيَفْجُرَ أمامَه» ^۴.^۵

۲۳۲۹.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :لا تَكُن مِمَّن يَرجو الآخِرَةَ بغيرِ العَمَلِ. و يُرجِئُ التَّوبَةَ بِطُولِ الأمَلِ......... إنْ عَرَضتْ لَه شَهْوَةٌ أسْلَفَ المَعْصيةَ و سَوَّفَ التَّوبةَ.^۶

۲۳۲۶.امام كاظم عليه السلام ( ـ در توضيح آيه «به درگاه خدا توبه كنيد، توبه اى نصوح» ـ ) فرمود : توبه نصوح اين است كه بنده توبه كند و ديگر به گناه باز نگردد.

۲۳۲۷.امام هادى عليه السلام ( ـ در پاسخ به سؤال از توبه نصوح ـ ) فرمود : توبه نصوح اين است كه باطن، همچون ظاهر، و بهتر از آن شود.

۴۷۲

به تأخير افكندن توبه

قرآن :

«جز اين نيست كه توبه از آنِ كسانى است كه ندانسته مرتكب كار زشت مى شوند و زود توبه مى كنند. خدا توبه اينان را مى پذيرد و خدا دانا و حكيم است».

حديث :

۲۳۲۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :اى پسر مسعود! گناه را پيش مينداز و توبه را به تأخير ميفكن، بلكه توبه را پيش افكن و گناه را به تأخير انداز؛ زيرا خداوند متعال در كتاب خود مى فرمايد: «بلكه انسان مى خواهد جلويش باز باشد (در تمام عمر فسق و فجور كند)».

۲۳۲۹.امام على عليه السلام :از آنان مباش كه بدون عمل به آخرت اميد مى بندند و با آرزوى دراز توبه را به تأخير مى اندازند......... هرگاه با خواهشى نفسانى مواجه شوند گناه را پيش مى اندازند و توبه را تأخير.

1.بحار الأنوار : ۶/۲۰/۸.

2.بحار الأنوار : ۶/۲۲/۲۰.

3.النساء : ۱۷.

4.القيامة : ۵.

5.بحار الأنوار : ۷۷/۱۰۴/۱.

6.بحار الأنوار : ۶/۳۷/۶۰.