(انظر) المحبّة (حبّ اللّه ) : باب ۶۶۸.

۴۶۱

التّائِبونَ

الكتاب:

التَّائِبُونَ الْعَابِدُونَ الْحَامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاكِعُونَ السَّاجِدُونَ».^۱

الحديث:

۲۲۸۰.رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :أمَّا عَلامةُ التّائبِ فأربَعةٌ : النَّصيحةُ للّهِ في عَمَلِهِ، و تَرْكُ الباطِلِ. و لُزومُ الحَقِّ. و الحِرْصُ على الخَيرِ.^۲

۲۲۸۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ في وَصفِ التّائبينَ ـ ) : غَرَسُوا أشْجَارَ ذُنوبِهِم نُصْبَ عُيونِهِم و قُلوبِهِم و سَقَوها بمِياهِ النَّدَمِ، فأثْمَرَتْ لهُمُ السَّلامةَ. و أعْقَبَتْهُمُ الرِّضا و الكَرامَةَ.^۳

۲۲۸۲.عنه عليه السلام :التَنَزُّهُ عنِ المَعاصي عِبادَةُ التَّوّابينَ.^۴

۲۲۸۳.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ( ـ في مُناجاتِه ـ ) : و اجعَلْنا مِن الّذينَ غَرَسُوا أشْجَارَ الخَطايا نُصْبَ رَوامِقِ القلوبِ. و سَقَوها مِن ماءِ التّوبَةِ. حتّى أثْمَرَتْ لَهُم ثَمَرَ النَّدامَةِ. فأطْلَعْتَهُم على سُتورِ خَفِيّاتِ العُلى. و أرْوَيْتَهم (آمَنْتَهم) المَخاوِفَ و الأحْزانَ......... فأبْصَروا جَسِيمَ الفِطْنَةِ. و لَبِسُوا ثَوبَ الخِدْمَةِ.^۵

۴۶۱

توبه گران

قرآن :

«توبه كنندگانند، پرستندگانند، ستايندگانند، روزه دارانند، ركوع كنندگانند، سجده كنندگانند».

حديث :

۲۲۸۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :نشانه توبه گر چهار است: اخلاص عمل براى خدا، فرو گذاشتن باطل، پايبندى به حق و آزمندى به نيكى.

۲۲۸۱.امام على عليه السلام ( ـ در توصيف توبه گران ـ ) فرمود : درختهاى گناهان خود را در برابر ديدگان و دلهاى خويش نشانده اند و آنها را با آب پشيمانى آبيارى كرده اند. اين درختها براى آنان ميوه سلامت داده و خشنودى و كرامت در پى آورده است.

۲۲۸۲.امام على عليه السلام :دورى كردن از گناهان، عبادت توبه گران است.

۲۲۸۳.امام زين العابدين عليه السلام ( ـ در مناجاتش ـ ) گفت : بار خدايا ! بر محمّد و دودمانش درود فرست و ما را از كسانى قرار ده كه درختهاى گناهان را در برابر ديدگان دل خود نشاندند و با آب توبه آبيارى شان كردند، تا آن كه ميوه پشيمانى برايشان به بار آورْد. در نتيجه. ايشان را از نهان هاى عالم بالا آگاه ساختى و از ترسها و اندوهها ايمنشان گردانيدى......... پس، به هوشيارى بزرگى دست يافتند و جامه خدمت گزارى به تن كردند.

1.التوبة : ۱۱۲.

2.تحف العقول : ۲۰.

3.بحار الأنوار : ۷۸/۷۲/۳۸.

4.غرر الحكم : ۱۷۵۸.

5.بحار الأنوار : ۹۴/۱۲۷/۱۹.