۱۳۳۰.الإمامُ الكاظمُ عليه السلام :إذا رأيتَ المُشَوَّهَ الأعرابيَّ في جَحْفَلٍ جَرّارٍ فانْتَظِرْ فَرَجَكَ و لشِيعَتِكَ المؤمنينَ، فإذا انكَسَفَتِ الشّمسُ فارفَعْ بَصَرَكَ إلَى السَّماءِ و انظُرْ ما فَعلَ اللّه ُ عزّ و جلّ بالمُجرِمينَ.۱
۱۳۳۱.الإمامُ المهديُّ عليه السلام و قد سألَه عليُّ بنُيا سيّدي. متى يكونُ هذا الأمرُ ؟ ـ إذا حِيلَ بينَكُم و بينَ سبيلِ الكعبةِ.۲
۱۳۳۲.عنه عليه السلام ( ـ في التّوقيعِ إلى السَّمُريِّ ـ ) : اسْمَعْ. أعْظَمَ اللّه ُ أجرَ إخوانِكَ فيكَ. فإنَّك مَيّتٌ ما بينَكَ و بينَ ستّةِ أيّامٍ. فاجمَعْ أمرَكَ و لا تُوصِ إلى أحدٍ يقومُ مَقامَكَ بعدَ وفاتِكَ. فقد وَقعَتِ الغَيبةُ التّامّةُ. فلا ظُهورَ إلاّ بعدَ إذْنِ اللّه ِ تعالى ذِكرُهُ، و ذلكَ بعدَ طُولِ الأمَدِ و قَسْوةِ القلوبِ و امْتِلاءِ الأرضِ جَورا.۳
۲۵۸
عِندَ الظُّهورِ
۱۳۳۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :إذا نادى مُنادٍ من السَّماء : «إنّ الحَقَّ في آلِ محمّدٍ» فعندَ ذلكَ يَظهرُ المَهديُّ على أفواهِ النّاسِ. و يُشْرَبونَ حُبَّهُ. فلا يكونُ لَهم ذِكْرٌ غـيرُهُ.۴
۱۳۳۰.امام كاظم عليه السلام :هر گاه آن بيابان گرد زشت روى را در ميان لشكرى انبوه ديدى، براى خود و شيعيان مؤمنت در انتظار فرج باش. هرگاه خورشيد گرفت چشم به آسمان دار و بنگر كه خداوند عزّ و جلّ با مجرمان چه مى كند.
۱۳۳۱.امام مهدى عليه السلام ( ـ در پاسخ به اين پرسش على بن مهزيار كه: سرورم! اي ) فرمود : هرگاه راه كعبه بر شما بسته شود.
۱۳۳۲.امام مهدى عليه السلام ( ـ در توقيع به سمرى ـ ) نوشت : گوش كن! خداوند در [مصيبت مرگ ]تو به برادرانت پاداش نيك دهاد! تو تا شش روز ديگر خواهى مُرد، كارهايت را سر و سامان بده و به هيچ كس وصيّت نكن كه پس از مرگت جانشين تو شود؛ زيرا غيبت كامل رخ داده است، پس ظهورى در كار نخواهد بود، مگر با اجازه خداوند متعال و آن پس از سپرى شدن روزگارى دراز و سخت شدن دلها و آكنده شدن زمين از ستم و بيداد است.
۲۵۸
در هنگام ظهور
۱۳۳۳.امام على عليه السلام :هرگاه آواز دهنده اى از آسمان آواز برآورد كه: «همانا حق در ميان خاندان محمّد است» آن هنگام مهدى بر سر زبانهاى مردم مى افتد و جام محبت او را سر مى كشند و جز ياد و نام او بر زبان نمى آورند.
1.بحار الأنوار : ۷۸ / ۳۳۲ / ۷.
2.نور الثقلين: ۵/۴۶۱/۴.
3.بحار الأنوار : ۵۲ / ۱۵۱/ ۱.
4.التشريف بالمنن : ۱۲۹ / ۱۳۶. كنز العمّال : ۳۹۶۶۵.