۴ / ۱۳
خودنمايى در عبادت
۸۴.الأمالى للصدوق :حدّثنا عليّ بن أحمد. قال : حدّثنا محمّد بن أبى عبد اللَّه الكوفي، عن سهل بن زياد الآدميّ. عن عبد العظيم بن عبد اللَّه الحسني. عن عليّ بن محمّد بن عليّ بن موسى بن جعفر بن محمّد بن عليّ بن الحسين بن عليّ بن أبى طالب عليهم السلام. قال : لَمّا كَلَّمَ اللَّهُعزّ وجلّ موسى بنَ عِمرانَ عليه السلام... قالَ : إلهى ! فَما جَزاءُ مَن صامَ شَهرَ رَمَضانَ يُريدُ بِهِ النّاسَ ؟ قالَ : يا موسى ! ثَوابُهُ كَثَوابِ مَن لمَ يَصُمهُ.۱
ترجمه
حضرت عبد العظيم عليه السلام: امام هادى عليه السلام فرمود : «هنگامى كه خداوند با موسى بن عمران عليه السلام سخن مىگفت، موسى گفت: خداوندا ! پاداش كسى كه براى مردم روزه بگيرد، چيست ؟
فرمود : اى موسى ! جزاى وى، مانند كسى است كه روزه نگرفته باشد».
شرح
اين حديث، به اين نكته اشاره دارد كه تظاهر و خودنمايى در عبادت. موجب بىثمرى آن مىگردد و كارهاى نيك انسان رياكار، مورد قبول خداوند سبحان نيست. از اين رو، كسى كه براى خودنمايى روزه مىگيرد. نبايد انتظار پاداش الهى و برخوردارى از بركات آن را داشته باشد. در اين باره. نكات ذيل، قابل توجّه اند :
۱. علّتِ مقبول نبودنِ عبادت رياكاران، اين است كه عمل آنها. فاقد اصلىترين شرط پذيرفته شدن عبادت. يعنى اخلاص و انگيزه الهى يا همان «قصد قربت» است.
كسى كه كارى را با انگيزه نفسانى و براى خودنمايى انجام دهد، در واقع. كارى براى خداى سبحان انجام نداده است. بنا بر اين، نبايد انتظار پاداش آن را داشته باشد.
1.الأمالى. صدوق : ص ۲۷۶ - ۲۷۷ ح ۳۰۷. بحار الأنوار : ج ۱۳ ص ۳۲۷ ح ۴. نيز. ر. ك : همين كتاب : ح ۹۲.