۴۱۰۹

حَقُّ التَّقوى

الكتاب :

يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللّه َ حَقَّ تُقَاتِهِ وَ لاَ تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ».^۱

الحديث :

۲۲۴۳۶.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : «اِتَّقُوا اللّه َ حقَّ تُقاتِهِ» : أن يُطاعَ فلا يُعصى. و أن يُذكَرَ فلا يُنسى.^۲

۲۲۴۳۷.الإمام عليّ عليه السلام :اِتَّقُوا اللّه َ حَقَّ تُقاتِهِ. و اسعَوا في مَرضاتِهِ. و احذَروا ما حَذَّرَكُم مِن ألِيمِ عَذابِهِ.^۳

۲۲۴۳۸.عنه عليه السلام :اُوصِيكُم بِتَقوَى اللّه ِ ؛ فإنّها حَقُّ اللّه ِ علَيكُم... لَم تَبرَحْ عارِضَةً نَفسَها علَى الاُمَمِ الماضِينَ مِنكُم و الغابِرينَ. لِحاجَتِهِم إلَيها غَدا. إذا أعادَ اللّه ُ ما أبدى. و أخَذَ ما أعطى. و سألَ عَمّا أسدى. فما أقلَّ مَن قَبِلَها و حَمَلَها حَقَّ حَملِها ! اُولئكَ الأقَلُّون عَدَدا.^۴

۲۲۴۳۹.عنه عليه السلام :اِتَّقُوا اللّه َ تَقِيَّةَ مَن شَمَّرَ تَجريدا. و جَدَّ تَشميرا. و كَمَّشَ في مَهَلٍ. و بادَرَ عَن وَجَلٍ. و نَظَرَ في كَرَّةِ المَوئلِ. و عاقِبَةِ المَصدَرِ. و مَغَبَّةِ المَرجِعِ.^۵

۴۱۰۹

حقّ تقوا

قرآن:

«اى كسانى كه ايمان آورده ايد! از خدا آن گونه كه حقِّ پروا كردن از اوست. پروا كنيد و زينهار. جز مسلمان نميريد».

حديث :

۲۲۴۳۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :از خدا چنان كه سزاوار است پروا كنيد، بدين گونه كه اطاعت شود و نافرمانى نشود و پيوسته ياد شود و هيچ گاه فراموش نگردد.

۲۲۴۳۷.امام على عليه السلام :از خداوند چنان كه سزاوار است پروا كنيد و در خشنودى او بكوشيد و از عذاب درد آورش كه شما را برحذر داشته است، حذر كنيد.

۲۲۴۳۸.امام على عليه السلام :شما را به تقواى خدا سفارش مى كنم؛ زيرا كه آن حقّ خداست بر شما... تقوا همواره خود را بر امّت هاى گذشته و آينده عرضه كرده و مى كند؛ زيرا مردم در فرداى قيامت كه خداوند آنچه را آغاز كرده است باز مى گرداند و آنچه را داده است مى گيرد و از آنچه عطا فرموده است بازخواست مى كند، به تقوا نيازمندند. و چه اندكند كسانى كه تقوا را پذيرفته و چنان كه بايسته و سزاست به كارش بسته باشند! اينان اندك شمارند.

۲۲۴۳۹.امام على عليه السلام :از خداوند پروا كنيد، همانند خدا پروايى كسى كه از همه وابستگى ها رسته و دامن همّت به ميان بسته و در سر فرصت شتافته و با هراس سبقت جسته و درباره بازگشت به قرارگاه و فرجام كار و عاقبت بازگشتگاه، انديشيده است.

1.آل عمران : ۱۰۲.

2.الدرّ المنثور : ۲/۲۸۲.

3.غرر الحكم : ۲۵۲۱.

4.نهج البلاغة : الخطبة ۱۹۱.

5.نهج البلاغة : الحكمة ۲۱۰.