۳۷۲۹

صالِحٌ عليه السلام

الكتاب :

«وَ إِلَى ثَمُودَ أَخَاهُمْ صَالِحا قَالَ يَا قَوْمِ اعْبُدُوا اللّه َ مَا لَكُمْ مِنْ إِلهٍ غَيْرُهُ قَدْ جَاءَتْكُمْ بَيِّنَةٌ مِنْ رَبِّكُمْ هَذِهِ نَاقَةُ اللّه ِ لَكُمْ آيَةٌ».^۱

(انظر) هود : ۶۱ ـ ۶۸. الحِجْر : ۸۰ ـ ۸۴. الشعراء : ۱۴۱ ـ ۱۵۹. النمل : ۴۵ ـ ۵۳. فصّلت : ۱۷. ۱۸. الذاريات : ۴۳ ـ ۴۵. القمر : ۲۳ ـ ۳۲. الحاقّة : ۴. ۵. الفجر : ۹. الشمس : ۱۱ ـ ۱۵.

الحديث :

۱۹۶۷۲.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :أيُّها النّاسُ، إنّما يَجمَعُ النّاسَ الرِّضى و السُّخطُ. و إنّما عَقَرَ ناقَةَ ثَمودَ رجُلٌ واحِدٌ فعَمَّهُمُ اللّه ُ بالعَذابِ لَمّا عَمُّوهُ بالرِّضا. فقالَ سبحانَهُ : «فعَقَرُوها فأصْبَحُوا نادِمينَ» ^۲ فما كانَ إلاّ أن خارَت أرضُهُم بالخَسفَةِ خُوارَ السِّكَّةِ المُحْماةِ في الأرضِ الخَوَّارَةِ.^۳

۳۷۲۹

صالح عليه السلام

قرآن :

«و به سوى قوم ثمود، برادرشان صالح را فرستاديم [و او ]گفت : اى قوم من! خدا را بپرستيد [كه ]شما را معبودى جز او نيست. از جانب خدا براى شما نشانه اى آشكار آمد. اين ماده شترِ خدا براى شما نشانه اى است».

حديث :

۱۹۶۷۲.امام على عليه السلام :اى مردم! جز اين نيست كه راضى بودن و راضى نبودن [به يك عمل ]است كه مردم را گرد هم مى آورد. ناقه ثمود را فقط يك مرد پى كرد، امّا خداوند همه آنان را عذاب كرد؛ چون همه آنان به اين كار او راضى بودند. خداى سبحان مى فرمايد : «آن را پى كردند، پس پشيمان گشتند». عذاب آنها اين بود كه سرزمينشان صدايى همچون صداى فرو رفتن ميخ گداخته در زمين نرم و هموار، برآورد و فرو رفت.

1.الأعراف : ۷۳.

2.الشعراء : ۱۵۷.

3.نهج البلاغة : الخطبة : ۲۰۱.