۳۶۲۷

النَّوادِرُ

۱۸۹۱۳.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :لا تَكن مِمَّن يَرجو الآخِرَةَ بغَيرِ العَمَلِ... إن سَقُمَ ظَلَّ نادِما. و إن صَحَّ أمِنَ لاهِيا. يُعجَبُ بنَفسِهِ إذا عُوفِيَ. و يَقنَطُ إذا ابتُلِيَ.^۱

۱۸۹۱۴.عنه عليه السلام :إن سَقُمَ فهُو نادِمٌ على تَركِ العَمَلِ. و إن صَحَّ أمِنَ مُغتَرّا فأخّرَ العَمَلَ.^۲

۱۸۹۱۵.عنه عليه السلام:كَم دَنِفٍ نَجا، و صَحيحٍ هَوى !^۳

۱۸۹۱۶.عنه عليه السلام:هَل يَنتَظِرُ أهلُ غَضاضَةِ الصِّحَّةِ إلاّ نَوازِلَ السَّقَمِ ؟ !^۴

۱۸۹۱۷.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :إنّ المَشيَ لِلمَريضِ نُكْسٌ. إنّ أبي عليه السلام كانَ إذا اعتَلَّ جُعِلَ في ثَوبٍ فحُمِلَ لِحاجَتِهِ، يعني الوُضوءَ، و ذاكَ أنّهُ كانَ يقولُ : إنَّ المَشيَ لِلمَريضِ نُكْسٌ.^۵

۳۶۲۷

گوناگون

۱۸۹۱۳.امام على عليه السلام :مانند كسى مباش كه بدون عمل به [ثوابِ ]آخرت اميد بسته است... اگر بيمار شود پشيمان مى گردد و اگر سالم باشد، آسوده خاطر و غافل مى گردد. چون عافيت يابد، خودپسند مى شود و چون گرفتارى به سراغش آيد، نوميد مى شود.

۱۸۹۱۴.امام على عليه السلام :اگر بيمار شود، از اين كه عملى نكرده پشيمان مى شود و اگر تندرست باشد، آسوده خاطر و غافل مى گردد و عمل را به تأخير مى افكند.

۱۸۹۱۵.امام على عليه السلام :اى بسا بيمارى كه نجات يابد و تندرستى كه از پاى درآيد!

۱۸۹۱۶.امام على عليه السلام :آيا آنان كه از شادابىِ تندرستى برخوردارند، چيزى جز فرود آمدن بيمارى ها را انتظار مى كشند؟!

۱۸۹۱۷.امام صادق عليه السلام :راه رفتنِ بيمار [در دوران نقاهت ]باعث عود بيمارى مى شود. پدرم وقتى بيمار مى شد، او را روى پارچه اى مى گذاشتند و براى انجام كارش، يعنى گرفتن وضو، حمل مى كردند. و اين براى آن بود كه مى فرمود: راه رفتنِ بيمار باعث برگشت بيمارى مى شود.

1.نهج البلاغة : الحكمة ۱۵۰.

2.غرر الحكم : ۳۷۳۱.

3.غرر الحكم : ۷۲۳۳.

4.غرر الحكم : ۱۰۰۳۵.

5.الكافي : ۸/۲۹۱/۴۴۴.