۱۵۳۱۷.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :اِحذَرُوا الغَفلَةَ ؛ فإنّها مِن فَسادِ الحِسِّ.^۱

۱۵۳۱۸.الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام :اِعلَمْ وَيحَكَ يَا بنَ آدمَ ! أنَّ قَسوَةَ البِطنَةِ. و كِظَّةَ المِلْأةِ. و سُكرَ الشِّبَعِ. و غِرَّةَ المُلكِ. مِمّا يُثَبِّطُ و يُبطِئُ عنِ العَمَلِ. و يُنسِي الذِّكرَ. و يُلهِي عنِ اقتِرابِ الأجَلِ. حتّى كَأنَّ المُبتَلى بِحُبِّ الدنيا بهِ خَبَلٌ مِن سُكرِ الشَّرابِ.^۲

۱۵۳۱۹.الإمامُ الباقرُ أو الإمامُ الصّادقُ عليهما السلامكُلُّ القَومِ ألهاهُمُ التَّكاثُرُ حتّى زارُوا المَقابِرَ !^۳

۳۰۵۳

عَلاماتُ الغافِلِ

۱۵۳۲۰.لُقمانُ عليه السلام ( ـ لابنِهِ و هو يَعِظُهُ ـ ) : يا بُنَيَّ. لِكُلِّ شَيءٍ علامةٌ يُعرَفُ بها و يُشهَدُ علَيها... و للغافِلِ ثلاثُ علاماتٍ : السَّهوُ. و اللَّهوُ. و النِّسيانُ.^۴

۱۵۳۲۱.الإمامُ عليٌّ عليه السلام ( ـ في صفةِ الغافِلِ ـ ) : و هُو في مُهلَةٍ مِن اللّه ِ. يَهوِي مَع الغافِلينَ. و يَغدُو مَع المُذنِبينَ. بلا سَبيلٍ قاصِدٍ. و لا إمامٍ قائدٍ... حتّى إذا كَشَفَ لَهُم عن جَزاءِ مَعصِيَتِهِم،و استَخرَجَهُم مِن جَلابِيبِ غفلَتِهِم. استَقبَلُوا مُدبِرا. و استَدبَرُوا مُقبِلاً. فلم يَنتَفِعُوا بما أدرَكُوا مِن طَلِبَتِهِم. و لا بما قَضَوا مِن وَطَرِهِم.^۵

۱۵۳۱۷.امام على عليه السلام :از غفلت بپرهيزيد كه آن ناشى از تباهى حسّ و دريافت است.

۱۵۳۱۸.امام زين العابدين عليه السلام :واى بر تو اى فرزند آدم! بدان كه سنگينىِ پُرخورى و رخوت و تنبلىِ برخاسته از انباشتنِ معده و مستى سيرى و غفلتِ حاصل از قدرت، از چيزهايى هستند كه انسان را در زمينه عمل كُند و تنبل مى كنند و ذكر خدا را از ياد او مى برند و از نزديك بودن مرگ، غافل مى سازند، تا جايى كه گرفتار دوستى دنيا، گويى از مستىِ شراب، ديوانه شده است.

۱۵۳۱۹.امام باقر يا امام صادق عليهما السلام :تفاخر به بسيارىِ مال و فرزند، همه مردم را به غفلت كشاند تا جايى كه به ديدن گورها رفتند.

۳۰۵۳

نشانه هاى غافل

۱۵۳۲۰.لقمان عليه السلام ( ـ در اندرز به فرزندش ـ ) فرمود : پسرم! هر چيزى را نشانه اى است كه با آن شناخته مى شود و به وجود آن گواهى مى دهد... و غافل را سه نشانه است : سهو و سرگرمى و فراموشى.

۱۵۳۲۱.امام على عليه السلام ( ـ در توصيف غافل ـ ) فرمود : او در اين چند صباحى كه خداوند مهلتش داده است، با غافلان سرگرم است و روز خود را با گنهكاران سپرى مى كند، بى آن كه راه راستى را بپيمايد و پيشوايى راهنما داشته باشد... تا آن كه خداوند كيفر گناهانشان را به آنان نشان داد و از پس پرده هاى غفلت بيرونشان آورْد، به آنچه بدان پشت كرده بودند (مرگ و آخرت) روى نهادند و به آنچه بدان روى آورده بودند (دنيا) پشت كردند و نه از آنچه طلبيدند و بدان رسيدند سودى بردند و نه از خواسته هاى خود كه به آنها دست يافتند، بهره اى يافتند.

1.غرر الحكم : ۲۵۸۴.

2.تحف العقول : ۲۷۳.

3.الأمالي للمفيد : ۱۸۴/۷.

4.الخصال : ۱۲۱/۱۱۳.

5.نهج البلاغة : الخطبة ۱۵۳.