۹۷۵۶.الإمامُ الصّادقُ عليه السلام :لَو كانَ عندَ اللّه ِ عِبادَةٌ تَعَبَّدُ بها عِبادَةُ المُخلِصينَ أفضَلَ مِن الشُّكرِ على كُلِّ حالٍ لَأطلَقَ لَفظَهُ فيهِم مِن جَميعِ الخَلقِ بها. فَلمّا لَم يَكُن أفضَلُ مِنها خَصَّها مِن بَينِ العِباداتِ و خَصَّ أربابَها. فقالَ : «و قَليلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ» .^۱

(انظر) الإيمان : باب ۲۹۹.

۲۰۴۶

دَورُ الشُّكرِ فِي الزِّيادَةِ

الكتاب :

وَ إذْ تَأذَّنَ رَبُّكُمْ لَئنْ شَكَرْتُم لَأزِيْدَنَّكُمْ وَ لَئنْ كَفَرتُمْ إنَّ عَذابِي لَشَدِيدٌ».^۲

الحديث :

۹۷۵۷.رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله :ما فَتَحَ اللّه ُ على عَبدٍ بابَ شُكرٍ فَخَزَنَ عنهُ بابَ الزِّيادَةِ.^۳

۹۷۵۸.الإمامُ عليٌّ عليه السلام :ما أنعَمَ اللّه ُ على عَبدٍ نِعمَةً فَشَكَرَها بِقَلبِهِ. إلاّ استَوجَبَ المَزِيدَ فيها قَبلَ أن يُظهِرَ شُكرَها عَلى لِسانِهِ.^۴

۹۷۵۶.امام صادق عليه السلام :اگر نزد خداوند عبادتى بهتر از شكرگزارىِ در همه حال وجود داشت كه بندگان مخلصش با آن عبادتش كنند. هر آينه آن كلمه را درباره همه خلقش به كار مى برد ؛ اما چون عبادتى بهتر از آن نبود از ميان عبادات آن را خاص قرار داد و صاحبان آن را ويژه گردانيد و فرمود : « و اندكى از بندگان من سپاس گزارند».

۲۰۴۶

نقش شكرگزارى در افزايش نعمت

قرآن :

«و آن گاه كه پروردگارتان اعلام كرد كه اگر سپاس گوييد بر [نعمت ]شما مى افزايم و اگر ناسپاسى كنيد همانا عذاب من سخت خواهد بود».

حديث :

۹۷۵۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداوند دَرِ شكر را بر روى بنده اى نگشود كه دَرِ فزونى [نعمت ]را بر روى او ببندد.

۹۷۵۸.امام على عليه السلام :چون خداوند به بنده اى نعمتى دهد و بنده در دل شكر آن نعمت را بگزارد. پيش از آن كه سپاسگزارى از آن را به زبان آورد، مستوجب افزايش آن نعمت گردد.

1.. بحار الأنوار: ۷۱/۵۲/۷۷.

2.إبراهيم : ۷.

3.. الكافي : ۲/۹۴/۲.

4.الأمالي للطوسي : ۵۸۰/۱۱۹۷.